Yıldırım… Kocaman… Sonuna kadar… Devam!

Gibi bir slogan bu olmalı;
Aziz Yıldırım… Aykut Kocaman… Zafere kadar… Devam!
Ta ki onlar pes edene kadar…
İtiraf etmeliyim, çok da duygusalım…

***
Bana göre; “3 Temmuzda Fenerbahçe’ye büyük bir haksızlık” yapıldı…
“Teşvik vs yoktur” demiyorum…
“Fenerbahçe’ye tarihe geçecek bir haksızlık yapıldı” diyorum…
Bunu futboldan gelmiş herkes bence biliyor...
En iyi bilenler de en çok konuşanlar…
Ben futbolun içinden gelmedim…
Ama bugün hala aynı kanıdayım…
Hatta yazmaya başlama nedenlerimden biri bu…
Ömrü vefa edenler görecekler!

***
Benim için 3 Temmuzun üç tane sembolü vardır…
Aziz Yıldırım, Ali Koç ve Aykut Kocaman…
Birisi mola aldı…
Kalan diğer ikisi, çok önemli…
Çünkü 3 Temmuz çok önemli…

***
Belki;
Yıldırım’ın yerine “daha uyumlu bir başkan”, birde hoca gelse;
Fenerbahçe uçacak…
Ama O havalanan Fener, benim Fenerim olmayacak…
Fenerbahçe müzedeki o sandal;
Kurtuluş savaşında silah kaçıran sandal değil, boğazda gezilen bir kayık olacak…
Ben kazanmayı, “3 Temmuz’da dik duranlarla” birlikte istiyorum…
Kaybedersek de birlikte edelim diyorum…
O gün ayakta kalanları; direkten dönen toplar veya sahada kaybedilen puanlar yıkmasın istiyorum…
“En azından kalbi sarı lacivert atanlar yıkmasın” istiyorum…
Dedim ya duygusalım…

***
Biliyorum; böylesine büyük bir kurumu duygusal verilerle yönetmek saçma sapan bir şey…
Bazen gerçekçi de bakarım...
Gerçekçi baktığımda da;
 Yine de, “istifa” diyenlerle aynı sonuca varamıyorum…
---- Hele tarihi Bate Borisov maçında, “seyircisiz oynama cezası” aldıranlarla…
---- Hele, “biz bunu yaparız haa!” dermişçesine ertesi gün Gaziantep’te meşale yakanlarla,
----Hele, “İstifa diye bağırmak için” puan kaybını bekleyenlerle;
Hiç aynı manzarayı görmüyorum…

Fenerbahçe’ye gerçekçi baktığımda da manzara şudur;
Ben;
“Neyi yıkacağıma değil, yerine ne koyacağıma” bakarım…
Bugün ortada gözükenler, yerine konamazlar…

***
Ben istiyorum da; Başkanda inatçı da; Hocam bu kadar kararlı mı?
Sorulması gereken soru bu?
Cevabı Hocam da saklı…
Belki de o kararlılığı verecek sizsiniz…
Ama şunu biliyorum…
Bu iki insanda bu koltuklara, cüzdanı veya kariyer kaygısı ile bağlı değil…
Yüreği ile bağlı…
Bir gün ayrılmalarının daha yararlı olduğuna inanırlarsa, bir dakika bile durmazlar orada…
O zaman bırakalım kararı onlar versin…
Biz sonuna kadar yanlarında olalım…

***
---- İyi güzel de Ateş Bey dünkü “Pardon” yazınız ne olacak?
---- Eleştirmek başka şeydir, “senden umudu kestim” demek başka şey, bir gün eleştirmiyorsak eğer, o zaman umudu kesmişiz demektir…

Özetle;
“Benim hala umudum var.”
Hele akşam Aziz ile yatıp, Aykut ile kalkan programları dinledikten sonra;
Hem umudum, hem de hırsım var;
Ben şampiyonluğu; bu treni bu istasyona kadar getirenlerle kutlamak istiyorum!

***

İsyan etsem de istediğim kadar,
Benim hâlâ umudum var
Alınacak dersler var sorulacak sorular,
Bu da geçer gülüm bizden sonuna kadar
Güzel günler bizi bekler…
Derim ben…
Karar sizlerin…