Yasemin'ce

Yasemin BORAN

Hepimiz hepimiz için

İşte en sonunda anladık! Esas bilgiyi yaşadık ve öğrendik. Bunun için böylesi korkunç bir felakete ihtiyacımız varmış. Yani anlamak için, öğrenmek için.

Ne olurdu sanki, bunu daha önceden bilseydik. Aslında biliyorduk. Yüreğimizin taa derinlerinde biliyorduk da bilmez gibi davranıyorduk. Ya da bu bilgi şuurumuza yükselmiş değildi. Bunun için sarsıcı bir tecrübe yaşamamız gerekiyordu ve yaşadık.

Böylece hepimizin, hepimiz için olduğunu öğrenmiş olduk. Hem de din, dil, ırk ve daha birçok yönden farklılıkların hiç de önemli olmayıp esas önemli olanın insan olduğunu öğrendik.

İnsana yakışır şekilde nasıl olmamız gerektiğinin bilinci uyandı içimizde.

Hepimiz hepimiz için endişelendik, üzüldük, yardıma koştuk, bütün imkanlarımızı seferber ettik. Etmeye devam da edeceğiz.

Malın, mülkün, paranın, şöhretin, bildiğimiz ne kadar maddi değer varsa hepsinden daha önemli olanın ‘‘insan’’ olduğunu nihayet öğrendik.

Bu konuda ‘‘Acaba öğrendik mi’’ diyenler olabilir.

Felaketin izleri kaybolduğu anda bütün bu öğrendiklerimizi unutacak mıyız?

‘‘Böyle gelmiş, böyle gider’’ diyenleri utandırmayacak mıyız?

Peki bugüne kadar böylesi bir felaketi yaşadık mı? Hem de böylesi çeşitli boyutlarda... Çok boyutlu biçimde.

Hem maddi, hem de manevi kayıpların böylesine büyük olduğu başka bir örnek var mı?

Ve bütün bunların üstüne hala ‘‘Böyle gelmiş, böyle gider’’ diyebilir miyiz? Hepimizin hepimiz için olduğunu tam anlamışken bu bilgiyi yok sayabilir miyiz?

Bence hayır. Ve herkes için de bunun böyle olduğunu düşünüyorum, Yasemin'ce...