Gaziantep'te En Çok Bu Fotoğrafı Sevdim

Yok kendimi beğendiğimden değil…Katiyen ondan değil. Arkadaki avluyu, binadan gelen ışığı çok sevdim. Bir kere daha anladım ki en güzel fotoğraflar akşam üzeri ışığında çekiliyor. Gaziantep’in ismi ile ilgili çok söylentiler var.

• Gaziantep’in bilinen en eski adı Romalılar tarafından verilen Antiochia ad Taurum’ muş.. Latince “Toroslar’ın karşısındaki Antakya” anlamına geliyormuş.
• Daha sonra şehri ele geçiren Araplar şehre Ayıntap demişler.
• Ayıntap ismi, Hitit dilinde “han toprağı” anlamına geliyormuş. Gerçekten burası harika bir hanlar şehri. Ve o hanların içinde harikulade bir ışığı yaşatıyor. Şehrin adı ile ilgili bir efsane de şu.
• Ayıntap, Farsça da pınarı bol anlamına geliyormuş.

Gaziantep, gerçekten pınarları bol bir şehir ama hiç tabii gölü yok. Onun yerine insan eliyle göletler yapmışlar. Gaziantep tabii ormanı da olmayan bir şehir. Ama insanı, eliyle ormanlar kurmuş. Bugün şehirin yüzde 14’ü insan eliyle yapılmış ormanlarla kaplı. Yani bu şehirin her santimetrekaresine insan eli değmiş. Işığını, suyunu, ormanını kendisi yaratan bir şehir burası. Gaziantep benim çok güçlü bir önyargımı kıran şehir oldu. Etnik ve yerel mutfaklara karşı nedense bir güvensizliğim vardı. Ama Emine Göğüş Mutfak Müzesi’nde hazırlanan yemekler bu ön yargımı yerle bir etti. Gaziantep gerçek anlamda bir gastronomi şehiri… Şehirin hayvanat bahçesinde yönetici ve çalışanlarının heyecanını, hayvanlara olan sevgisini çok sevdim. Antep’lilerin, Orta Doğu’nun en acımasız savaşının dibinde bu kadar barışçı bir şehir yaratmasını sevdim. Bu şehirde anladım ki… Her şey insana bağlı…