Kayık

Birbirimizin yalnızlık soğuğunu yok edip, kalplerimize bahar coşkusu yaşatarak ruhlarımızı sevgiyle ılımanlaştırmıştık.

Oysa şimdi…

Çok uzaklardan gemiler geçiyor. Yaşarken hazzına varılan mutlulukların yaşanmışlığında, kulağımda hayat bulan kahkahalarının yankılarında, yokluğunun fonundaki gecelerin birinde, dudağımdan her çıkışında daha da anlam kazanan adının hecelerinde, kirpiklerimde dalgalanan hüzün bayraklarının gölgesinde yazıyorum bu satırları.

Anılar, kalbimin bir odasından diğer çeperine koşturup ortada dolanırken…

Duygularım yüreğimin kapısında dönersin diye beklerken…

Aşk sürekli bizi anlatırken…

Benim ise söyleyecek çok sözüm yok.

Sadece şu cümleleri…

Biz onunla bir kayığa binmiştik zamanında.

Yalnızlığın dalgaları arasında çırpınıyorduk ikimiz de.

Hüzün dehlizinden kurtulup; aşkın macera dolu, coşkulu dalgalarını içimizde yaşamak, o heyecanın hücrelerimize işleyişini hissetmek için bindik o kayığa.

El ele…

Ne med-cezirler gördük

Ne dalgalar…

Anılar köpük köpük

Ne fırtınalar…

Coşkuyla, neşeyle…

Kürek çekiyorduk o yere.
Biz beraberken, aşk başımızda,

Parlardı hep hare hare.

Bazen de çarşaf gibi durgun sularında aşkı seyre daldık.

Biz bir kayıktaydık.

Mehtap yansırken tenimize, beraber uyurken bile

Aşkı sayıkladık.

Bir yer vardı biliyorduk,

Sözlerin konuşmadığı diyar.

Sessiz geceye inat,

Duyguların susmadığı bir yer.

Orası; sadece bizim girebildiğimiz, birbirimizi yaşadığımız yerdi.

Aşkla çarpan, sevda kokan kalbimizdi.
Sevdamızın mührü ise,

Tenlerimizde bıraktığımız izimizdi.

O yer ki; bahçesinde, duyguların çiçek çiçek koktuğu…

Anıların sevgi, aşk şarkıları söylediği…
Tutkulu, deli dolu, şehvetli, şiddetli duyguların olduğu…

Ruh gözümüzün sevmekten başka bir şey görmediği…

Yalanın, ikiyüzlülüğün olmadığı…

Leylakların, güllerin solmadığı bir cennetti.

Başka yüreklere ve başka adreslere hiç benzemeyen o yer ki;

Aşkın kutsal vatanı, tutkuların memleketi.

Duygulara kapılıp yolumuzu kaybettiğimizde içimizdeki anıların pusulasıyla ulaştığımız, yer burasıydı.

Ama derken bir gün…

Bir şey oldu ve…

Nedenini bulamadık.

Su almaya başladı kayık.

O kadar da dikkat etmiştik hâlbuki.

İnanamadık, afalladık.
Kurtarabilirdik belki de,

Zamanında ayılsaydık.

Kürek arkadaşımı dalgalar aldı.

Oysa ulaştığımız ve daha ulaşacağımız yerler vardı.

Sevdamız anılarımız değil şimdi,

Kalbimizi ayrılık sardı.

Zamana, alışkanlıklara mı yenildik,

Yoksa başka aşklara mı?

Ya da karşı mı gelemedik,

Yenilişimiz yasaklara mı?

Bilmiyorum.

Tek bildiğim; o ölesiye sevdiğim

Herkesten gizlediğim

İçim titreyerek izlediğim
Canım dediğim sevdiğim artık yok.

Ne yapmalıyım?

Bırakmalı mıyım aşkla asıldığım kürekleri?

Her şeyimi onunla paylaştım.

Kalbimi, duygularımı, şarkılarımı, sevdamı, yazılarımı, sancılarımı, hayattaki gerçekleri.

Yalnız onunla nefes aldım.

O varsa varım.

Vardım!

Şimdi…

Şimdi soruyorum:
Ne yapmalıyım?

Avuçlarım ve kalbim kanasa da, anılar ve duygularım ağlasa da, tek başıma kalsam dahi bu kez meçhule mi çekmeli miyim kürekleri?
İnadına gücünü aşktan alarak…

Sevgi küreklerine tutkuyla asılarak…

Devam mı etmeliyim sevda denizinde yol almaya?

Yoksa vaz mı geçsem kürek çekmekten?
O vakit ayrılık denizinde, dibe vurduğumda;

Sensizliğin dehlizinde bekleyen hüzün balıklarına yem mi olayım?

Soruyorum.

Var gücümle asılmalı mıyım küreklere?
Aşkı fısıldayarak cihandaki tüm yüreklere

Anılarının marşıyla seni yaşatmalı mıyım?

Sevdanın bayrağını çekerken direklere.

Söylesene canım, söylesene ey aşk!
Ne yapmalıyım?

Ne?

Biliyorum söyleyecek ya da önerecek bir şeyin yok.

O zaman şöyle tamamlayayım cümlelerimi.

Yol alırken çok şey yaşayıp çok şey öğrendik.

Hayat denizinde çok yere götürdü bizi o kayık.

Acısıyla tatlısıyla, aşkıyla hüznüyle bilendik.

Yaşananlar ve aşk adına bu teşekkürüm, kalbine sağlık!