Yeri doldurulamaz kaç insanımız var ki!

Ya da mizahı gören/anlayan kaç kişi var ki…
Peki ya bir aksiliğe gülüp geçebilen kaç örnek insanımız kaldı ki…
Ya da sinirlenmeden tartışabilen, anlaşmasa da anlaşamadığıyla bir araya gelebilen…
Korkmadan soru sorabilen kaç kişi var peki?
“Başkası ne der” diye düşünmeden kendi aklını-fikrini dinleyen kaç kişi var dersiniz…
Küçükten büyüğe herkese haberi sevdirebilmiş kaç kişi acaba?
Zayıflıklarını, hüsranlarını, hayal kırıklıklarını ve pişmanlıklarını açık yüreklilikle paylaşabilen kişi sayısı kaçtır acaba?
İnsanlığını olduğu gibi ortaya koyan sayısı ne ki?
Kimseye benzemeden ilklere imza atabilmiş kaç kişi tanıyoruz ki?

Kendimi öyle sakil, öyle sıradan, öyle boş hissediyorum ki Mehmet Ali Birand’ın yaptıklarına bakarken…

Bana en çok hayatla dalga geçebilmesi, yıkılmazlığı, söylenenleri duyması ama kalbinin sesini dinlemesi, asla vazgeçmemesi, her şart altında gülümseyebilmesi, tükenmez heyecanı, mutevazılığı ve insanlığı dokundu.
Özgünlüğü içime işledi…
Sinirlenmeden koruyabildiği ciddiyeti hayranlık uyandırdı…
Hayatın renklerini yaşı vesaireyi asla takmadan en güzel şekilde taşıyabilmesi mutlu etti, yalnız hissetmedim kendimi…

Bilmem ne desem, neyi saysam ki!

Ben Mehmet Ali Birand’ı ekranda ilk gördüğümde sanırım oğlum kadardım. Oğlum onu tanıdığında benden küçüktü.

Çocuklarıma haberi sevdirdi!
Onu izlerken çocuklarıma hata yapabilmenin güzelliği ve erdemi üzerine nutuklar attıysam, hepsi Mehmet Ali Birand sayesindeydi.
“Hata yapmaktan korkmayın, düşmekten korkmayın. Elbet kalkarsınız. Özür diler devam edersiniz, asla bir işi yarım bırakmayın. Cesur olun!” diyebildiysem, Mehmet Ali Birand’ın sunduğu Kanal D Haber sayesindeydi…
Evet, resmen öyleydi.

O benim için Mehmet Ali Birand, oğlum ve kızım içinse “Kanal D Adamı” idi…

Belki de aslında hiç beklenmedik şekilde, gülümseyerek gitmesi gerekti...

Bir kahkaha attı.

Gitti.

Yonca
“saygı ve özlemle…”