Yara bere çocukluk annelik ve plan yapamamak hayatın ta kendisi

Yaptığım planlar bi işe yaramadı.

Ben planları çok iyi yapmıştım; ama tabi ki hayatın bana yaptığı planlar daha hınzırdı.

Hayat 2 nanik yaptı, her şey şaştı.

Her çocuğun mutlaka bi trajikomik kaza anısı olması gerekir ya, bizim de oldu.

Aslan Cem bisikletle yağmurda jetgil olup uçarak kaldırıma kafadan girmiş...

Kafa sağlam kaldırımı yeniliyorlar. Çift rakamlı dikişlerle; ama travmasız atlattık.

İyiyiz. İyi. Gerçekten. Hatta kendisi çantasında antibiyotik şu an okulla çölde kampa bile gitti yani.

Genişim demiş miydim?

Ama bu işler hep bi tantana, bi gerginlik konusu malum. Bi de illa olmadık zamanda ve en çaresiz anında yakalar ya seni kazalar. Bu da öyle oldu pek tabi.

Ama ben hep şanslıyım yeminle.

Bir de birçok anneye göre rahat ve endişesiz bi tipim.

“Çocuklar düşe kalka öğrensin”ciyim. Bir kere söylerim ama zorla yaptırmam bi şeyleri. Dinlemezse başına gelecek gelir.

Ben inadına düşe kalka öğrendim ya büyürken, onlara da başka türlü davranamıyorum. Belki de boğazıma kaçan pilavdan öksürdüm diye kendi kalpten gidecek kadar evhamlı bir babanın çocuğu olduğumdandır. Evham yok bende.

Ne ödevlerine yardımcı olurum, ne de çalış çalış diye tepelerine binerim. Aşırı inektim belki bu da ondan. İçim almıyor dersleri, ödevleri. Köşe bucak kaçıyorum öcü görmüş gibi.

Bi zamanlar yaptım ama o çalış çalış cinnetini. Feciydi her şey. Size esas bak onu yazayım bi kere.

Annelerin ödevle imtihanı olsun adı da...

İlişkilerimiz bitti o dönem resmen. Ben insanlıktan çıktım canavar oldum, çocuklar da kölemsi yaratıklar. Sürekli ağlama, zırlama, sinir bozukluğu, kavga kavga kavga. Of!

Ayol kardeşim çocuğa verilen boyama ödevini mimari proje gibi 3 boyutlu teslim eden anne de var yani. Olur mu yahu!

O ödev çocuğun. Ne kadar yaparsa o kadar. Yapamazsa alır sıfırı oturur aşağı.

Anne mi yıldız alacak anlamıyorum ki, bi hırs bi hırs. Sanmayın yani bu işler bi Türkiye’de böyle. İngilizi de Fransızı da Japonu da aynı hırsta. Hintliler hele iyice beter bu konuda.

Kestim attım o işleri.

Ama işte böyle olduğumdan beri belki de, kaza riski de, kaybetme riski de daha fazla. Ama en azından kazanılan her tecrübe onlara ait ve harbi. Züğürt tesellisi mi acaba benimkisi? Ay neyse ne, benden bu kadar şekerim.

Bireysel bağımsızlıkçı sosyal sorumlulukçuyum.

Yani biri beni öyle yorumladı. Çok hoşuma gitti.

Bence de.

Bammmbaşka şeylere takıyorum, önemsiyorum.

Her neyse bunca laf boşa.

Çok şükür sonu kötü olmayan, tedavisi olup da geçici olan minik sağlık sorunları ve kazalarla atlattık geçtiğimiz 6 günü.

Yazacak olduğumu sandığım yazıları hala yazamadım. Affedin.

Yarına toplanmış olurum umuyorum.

Oh iki satır yazmak iyi geldi ama.

Özlemişim.

Yonca

“atipik”