Vur durma yüreğim vur!

Düşünüyorum da, aslında ne çok güzel arkadaşım var...

Şanslı kulum.

Kaprislerimi, salaklıklarımı, ayıplarımı, hıyarlıklarımı, gereksiz yere yaptığım ani ve saçma sapan çıkışlarımı... her şeyimi hoşgören arkadaşlarım var.

Yeri gelince, kendime getiriyorlar beni tatlı tatlı.

Yüzüm kızarıyor büyüklükleri karşısında.

Yılbaşı gecesi bir başka dünya tatlısı ve “the organize işkadını” arkadaşım Merve ve Korhan’larda toplandıktan sonra her şey için teşekkür eden güzel bir mail göndermiş Aylin hepimize; ve ardından çok çok uzun zamandır unutmaya yüz tuttuğum bir Borges şiirini yollamış.

Şiiri okudum.

Bi daha okudum.

Sanırım ayın 2’sinden beri gelip gidip yeniden ve durmadan okuyorum.

Tansiyon hapı gibi oldu şiir bana.

Okumazsam risk altındayım sanki.

Okudukça okuyasın gelir ya, o durumdayım.

Kulağımda sanki müziği de çalar oldu kendi kendine.

Duramıyorum.

Sanırım bir daha bu şiirden bu kadar uzun süre uzak kalmamak, yanlışlıkla unutmamak için basıp lamine edip başucuma asacağım.

Ne acıdır ki aklımda tek satır tutamam...Oysa bazı şeyler insanın aklına dövmelenmeli.

Bu şiir onlardan biri.

Benim için öyle.

Kırmızı ruj gibi.

Borges bu...

İçine sızdı mı bir kere,

Gitmez gari.

Yonca
"An-cak”

ANLAR

“Eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya,

İkincisinde daha çok hata yapardım.

Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım...

Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,

Çok az şeyi

Ciddiyetle yapardım...

Temizlik sorun bile olmazdı asla...

Daha çok riske girerdim...

Seyahat ederdim daha fazla...

Daha çok güneşin doğuşunu izler,

Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.

Görmediğim bir çok yere giderdim...

Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye...

Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine...

Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım...

Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu hayatta...

Farkında mısınız bilmem, yaşam budur zaten...

Anlar, sadece anlar...

Siz de anı yaşayın...

Hiçbir yere yanında su, şemsiye ve paraşüt almadan,

Gitmeyen insanlardandım ben...

Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım yanımda...

Eger yeniden başlayabilseydim,

İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım...

Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla...

Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,

Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer...

Ama işte 85’indeyim ve biliyorum ki...

Ölüyorum.

Arjantin-1985, Jorge Luis Borges

Radyo Ben’de şiirimin müziği çalıyor...

Tıklayın bakın uyuyor mu sizce de?