Vahim durumdayım

Henüz okullar açılmadığı için; annane, babanne ve dedeleriyle iyice birbirlerine doysunlar diye, çocuklarımızı memlekette bırakıp da döndük gurbete.

Bağrımıza taşı bastık, bıraktık ikisini de İzmir’ de.

“Oh! İyi halt ettik!” diyesim var şu anda, ağlamaklıyım iş yerimde.

Biz buradayız. Onlar orada.

Evli ve çocuksuz kaldık birdenbire.

Telefonlaşıyoruz her gün, en az bir kere.

Ben sümüklü burnumu çekiyorum, sessizce, sözde onlara çaktırmadan kendimce.

“Nankörlük etme Yoncaaa! Çok şükür sağlıkları, neşeleri yerinde!” diyerek klasik annesel züürt tesellisi yapıyorum durmadan kendime.

Zor oluyor yine de.

Eşimle oturuyoruz akşamları iş dönüşü başbaşa.

Ne konuşsak şipadanak bitiyor.

Her neyse hakkında kafa yorduğumuz olay, anında çözüme ulaşıyor ve konu cırt diye kapanıyor.

Hani artık çocukları yuvadan uçmuş hüzünlü tonton çiftler vardır ya... Aynen öyleyiz.

Biz karı-koca çocuklarımız olmadan da çok meşgul bir ikiliydik.

Ama şimdi, çocuklu olmuş olup da onlarsız olunca olay hem ilginç, hem de çok garip.

Konuş konuş konuş, oraya git, buraya git, onu yap bunu yap, ne yaparsan yap, her şey o kadar hızlı olup bitiyor ki.

Işık hızı ile...

Üstelik, ben anlaşıldığı üzere, konusu ve lafı hiç bitmeyen, susmam için şaka yollu para bile teklif edilen bir kadınım, insanı çok meşgul eder, hatta bayarım J.

Ama yok!

Çocuklar olmadığından beri ne konu açtıysam, sündürdüysem, sataştıysam uzun sürmedi. Konu konuşuldu, iş yapıldı, olay bitti gitti kardeşim.

Araya giren yok.

Konuyu dağıtan yok.

Ağlayan, sızlayan, çağıran, meeeleyen yok.

Düşen, kalkan, saç saça baş başa birbirine giren bızdıklarımız yok.

Normalde etrafımızda çocuklarımız varken, bir konuyu başladıktan bir ay sonra anca sonuçlandırabiliyoruz.

Ki o da zaten, eğer konu bambaşka bir yöne gidip yolda kaybedilimediyse ve gündem maddesi;

İdrar yolu enfeksiyonuna,

veya

“Hay Allah! yine kaka kaçırdı dur değiştireyim geleyim”’ e dönüşmediyse. (ki zaten o gidişin dönüşü de “Nerede kalmıştık?” değil, “Ay bu kaka garip bir renk, doktoru mu arasak acaba?” şeklinde.)

Peki ya şimdi?

Cart konu belli, curt konuştun bitti, haydi hop sıradaki.

Yahu peki biz eskiden ne yapıyorduk, ne konuşuyorduk da bu kadar uzun sürüyordu?

Bizim hızımız mı arttı, konular mı kısaldı hiç anlamadım bu işi.

Neyse.

Şu “boş” ortamda araya “tuvalet” muhabbeti girmeden; 10 yıllık konuşma, plan yapma, iş halletme, sorun çözme, karı-koca hasret giderme olayını 1 haftada bitirdik, depoyu fulledik hayırlı olsun.

4 gün sonra kavuşacağım çocuklarıma hayırlısıyla...

Bu çok sessiz, acelesiz, temiz ve düzenli hafta, inanın benim gönlümü çok yordu.

Yazdıkça da,

Gözlerim doldu...

Yonca

“Ühüüü”