Utanç manzaraları

Yani şu satırları bilmem kaçıncı kere yazıyorum. Öyle fena ki!

Eminim bugün bir sürü başka yazar da aynı şeyleri yazacak...

Eee... sonra? 

Bu çocuklar ne ilk şehitlerimiz, ne de son.

“Bakalım bu seferki galeyan ve kınama hali ne kadar sürecek?” diye içimden geçirdiğim için kendimden; bunu içimden geçirmeme neden olan çözümsüzlükten de utanıyorum!

Ben terör eleştirisi değil, savaşı durduracak çözüm beklentisindeyim artık.

Barış istiyorum.

BAAA-RIŞ!

Bu mudur yani?

En zor günümüzde, liderlerimizin ve vekillerimizin gösterebildiği birlik-beraberlik- güç-kuvvet manzarası bu mudur?

Ve bu kaçıncıdır ki hala aynı utanç verici manzara ısrarla tekrarlanmaktadır.

Biz bunu söylemekten, yazmaktan bıktık, onlar bıkmadı.

Nasıl iştir bu Allah’ım?

Eğer durum buysa; terör daha çok can alır bu topraklarda.

Biz birbirimizi yemeye devam ededuralım.

Atı alan Üsküdar’ı, er ya da geç, geçer. Bize de geçmişler ola!

Bu nasıl bir utanç manzarasıdır ki, en çok canımız yanan günde bile, en çok birlik olmamız, tek bir beden olup teröre karşı durmamız gereken en önemli anda bile, bir türlü birlik olamıyoruz.

Barışa dört elle sarılmamız gereken günde, savaşı körüklüyoruz.

Bugün size bu köşeden güzel haberler verecektim.

Erteledim.

Şehitlerimize Allah’dan rahmet diliyorum.

Şehit ailelerine ise gerçekten ne diyeceğimi bilmiyorum.

Hepimizin başı sağolsun...

Allah hepimize sabır versin.

Yonca