Suriye’den işkence fotoğrafları…

Sürekli bi yerlerde bi yerlerden daha beter bi şeyler oluyor.
Daha az beter şeylere şükredelim diye mi?
Felaket yarışına mı girdik?
Kabuslar bitemiyor.
Bitmiyor Allah kahretsin e mi!
Suriye’den işkence görüntüleri yayınlandı dün gece.
Ellerimle gözlerimi kapatarak, sözüm ona bakmadan baktım ucundan…
Görmek istemedim, gösterilmek istenenleri.
Bakarak bu zalimliğe rating kazandırmak istemezken, bi yandan habersiz kalmak durumuna düşmemek için seyretmek duyguları içinde sıkıştım kaldım.
İşkencelere ve zulüme mi; bu işkencelere tanıklık etmeye mi, bunların “servis” edilerek bi çeşit yeni politikalara meydan verilmesine mi, Allah’ım hangi birine yenilmeyeyim, yem olmayayım diye düşünmekten, kendimi kaybettim.
Suriye’de işkence yapılıyor.
İşkence görenler üzerinden de prim!

Peki biz “seyirciler” bunun neresindeyiz?
Parçası olmak da suç değil mi?
Seyirci kalmak, olmak ne peki?

Ne düşüneceğimi bilemiyorum şu an. Kötü hissediyorum her türlü.
Haber almama hakkımı kullansam; korkak, vurdumduymaz durumuna düşüyorum...
Haber alma hakkımı kullanınca, zalim hissediyorum. İkiyüzlü ve pisim...
Elim kolum bağlı, çözüm üretemediğim durumlarda ise, geberesim geliyor utançtan.
İyi de, ben niye utanıyorum zalimlerin yaptıklarından onlar utanmak nedir bilmezken?

Dünya bunu neden yapıyor, bu zalimliği neden besliyor, neden bu zalimliği “kendi çıkarları için” yem atıp besliyor, neden zalimlikle besleniyor?

Hayvan olmak istiyorum biliyor musunuz!
Evet, hayvan.
İçimden geçen tam da bu.
İnsan olmak istemiyorum.
En azından hayvanlar doğal ihtiyaçları veya savunma duyguları dışında yok etmezler, saldırmazlar diyorum. Haddinden fazla tüketmezler. Cani değillerdir.
İnsanlar onları canileştirir yine...
Politik entrikalarla beslenmezler hayvanlar.
Çıkar gütmezler.
Neyse odur hayvan.
Hayvan olsam ben de bi süre...
İnsanlığımdan utanmak yerine...

Yonca
“güvercin”