×
Pabuç kadar dili olan çocuk sahibi olma durumu
Paylaş
Ben çok konuşup bir o kadar da çok cevap veren,
Pabuç kadar dilimle car car cevap verdikçe de, zavallı anne babamı çıl çıl çıldırtan bir çocuk oldum.
Eeeeee, hayatta er ya da geç herşeyin bedelini ödüyor insan. Sen misin annene cinnet geçirten, Allah dedi “Al sana, al al Yonca!”.
Maziden kalma bir sahne var aklımda; annem mutfakta kabak oyuyor, ben de dikilmişim annemin başına, onun içini oyuyorum!
Yazıklar olsun bana...
Şimdi pişmanım ama, son pişmanlık fayda etmiyor insan anne olunca.
Annem sürekli: “Yaaaa sabır Yoncacım, yaaa sabır! Lütfen uzatma, lütfen bak üzerime gelme, bana cevap verme. Beni delirtme evladım!” diyerek, durumu da babama çaktırmamak için uğraşıyor, bense, inadım inat ya, hala üsteliyorum; “Hayır efendim, cevap istiyorum. Neden izin vermediğinize dair beni ikna etmelisiniz, bunu istemek hakkım!” diye...
Annem bir ara, cinnet geçirecek gibi oldu, derin bir nefes aldı:
“Yonca, içimi kuruttun Yonca. Beni senle yüzgöz etme, seni kırmak zorunda bırakma! Kapat konuyu nolur ya!” diye burnundan soluyarak; ama çizgisini de bozmayarak hırladı bana...
Ben bir hırs çektim gittim odama, teybi açtım en yüksek perdede, annemi deliye döndürdüm.
Allah ne inat vermiş kardeşim be! Ayıptır, yazıktır, günahtır!
Hatırladıkça yüzüm kızarıyor inanın bana.
Peki şimdi benim durumum ne?
Bir kız, bir erkek annesiyim.
Kadere bak, tıpkı annem!
Çok şükür, pek de güzel erkenden haklarını savunmayı öğrettik çocuklarımıza.
Ne gerek var kardeşim, ne gerek var!
Bırak, 3 yıl geç öğrensinler! Hatta 13 yıl!
Zaten, çocuk kısmı işine geleni şıpadanak öğreniyor, gelmeyeni asla!
Kendimiz ettik kendimiz bulduk; “Aman çocuğum, içinizde kalmasın, her zaman düşüncelerinizi bizimle konuşun, paylaşın, biz tartışmaya açığız...” diye!
Sen misin bunu teşvik eden.
Tartışma filan götürecek hal kalmadı bende!
KAL MA DI!
Kardeşim ne desek muhalefet,
Ne söylesek alternatif fikir,
Ne desek eleştiri!
Amma çok fikirleri var yahu...
Hayır anlamıyorum ki, biri 9 biri 5 yaşında henüz. Şimdi yine patronluk taslayabiliyoruz az çok, e de sonra ne olacak, sonra???
En son okuldan bir kağıt geldi eve, beraber karar aldık, imzaladık okula yolladık.
Amanın o da ne, bir öğreniyoruz ki, bizim cingöz ikili abla kardeş karar vermişler, karardan vazgeçmişler ve kağıdı okula vermemişler.
“Nasıl böyle birşey yaparsınız?
Beraber tartışabilirdik, en azından nezaketen bize de haber verebilirdiniz!” diye köpürünce ben, bir baktım diller Kutup Yıldızı’ na kadar uzadı birden bire.
Sıkı durun, işittiğim cümle aynen şöyle!
“Yaşımız küçük olsa da, karar değişikliklerimize saygı gösterecek kadar demokratik bir kadın zannederdik seni Anne!”
Öhhö öhhööö!
Öhhhöööööööööööööööööö!
Tıkandım...
İnsana “kal” aynen böyle geliyormuş işte.
Yonca
“dumur”
Paylaş
