Özenti anne

Yazdım da o halimi.

O kişisel faciamdan bugüne kadar da, bir daha asla “özenti annelik” yapmadım.

Daha doğrusu, özendiğim çok oluyor bazı annelere hala; ama o kişinin anneliğine özenerek bir uygulama da bulunmadım çocuklarıma.

Özenti annelik “alışmadık ruhta özentilik durmuyor” durumu oluyor. Siz anladınız deyimin gerçeğini. :)

Bir anne olarak benim neleri yapıp yapamadığımı anlayalı bayağı oldu.

Vicdan azabımı da kabullendim, üstüne afiyetle sade bir Türk Kahvesi içtim.

Ama ne olduysa geçtiğimiz Perşembe günü oğlumla beraber okul pikniğine gidince oldu. Birden içimdeki özenti Anne fırtladı.

Çocuklarımla pek pikniğe gidebilen bi anne olamadım.

Ne yapayım, olmadı işte.

Zamanım, iş ortamım ve bir dolu şey bana bu beceriyi veremedi. Yapabileceğim zaman da, çocuklara yalvardım götüreyim diye, yok kardeşim, kimsenin gidesi gelmedi.

Üstüne düşmedim ben de.

İşime gelmedi sanırım.

Perşembe günü gittik işte malum pikniğe. Eski iş kadınıyım ya, bilmiyorum ki daha önce kim neyi nasıl yapmış, ilk defa deneyimleyeceğim.

Bendeniz keko Yonca, elimi kolumu sallaya sallaya gittim tabi. E okul her şeyi ayarladığını söylemişti. Biz de payımıza düşen kısmını ödedik ya, rahatım. Ah işte piknikte saadet katkı payıyla olmuyormuş arkadaşlar!

Allah’ım bütün anneler bu kadar mı piknik profesyoneli olur yahu!

PES!

Hulahupla gelip çocuklara çevirtenler... Su tabancaları, pikniğe özel çatal bıçak takımları, bin bir tane eğlence malzemesi, yere serilen örtülerin özeni, üzerine oturulacak piknik sandalyeleri, onlar bunlar şunlar nasılım o an biliyor musunuz, buharlaşmak ve yok olmak istiyorum.

Rezilim ya, rezil!

Nasıl özeniyorum o an onlar gibi olmaya, ama yok, olamam. Biliyorum olamam.

Ay bi de nasıl mutlular! Deliricem ben mutsuzluktan o an.

Herkesin çantasından kekler börekler fışkırıyor. Benim yanımda SU YOK, SU!

Böyle anlarda kitleniyorum hemen.

Kimseyle iletişime girememe durumu basıyor beni.

Kendimden öyle utanıyorum ki, bana gülümseyen anneye kötü kötü bakıyorum.

Kötü insan o sanki!

Çünkü onun becerileri yüzünden ben hem çocuğumun gözünde, hem kendi gözümde felaketim gibi geliyor.

Kendimden nefret ettiğimi görmesin kimse istiyorum. Ama ne mümkün kabak gibi ortadayım. Bütün spotlar bana dönük sanki!

İşin tek iyi tarafı, oğlum çoktan arkadaşlarıyla neşe içinde koşturuyor, oynuyor, o benim halimin farkında değil, tek tesellim bu işte.

Acaba kaçsam mı diye düşünüyorum.

Kaçamıyorum.

Yediremiyorum kendime kaçmayı.

Çocuğuma karşı da mahcubum kendimce!

Hemen sanal aleme sığındım zavallı biçimde, başladım twitlemeye;

“Benden başka bütün anneler nasıl da hazır! Hepsi tecrübeli iğrenç hissediyorum şu an! İş kadınlığı daha kolaydı kesin... Kaçsam kaçamam”

“Her şeyi başa alsam sanki dün anne olsam; ama bugünkü aklımla, tecrübemle, sil baştan yapamadıklarıma yanmak yerine, yapmış olduklarımı görsem..”

Gözlerim yüz bin kere dolup boşalıyor tabi.

Birden kendimi sarstım.

Bu da bir ilk, normalde özenme krizim daha uzun sürerdi de...

“Manyak mısın be Yonca!” dedim, “Sen daha önce yaptın bunu bir kere ve hiçbir faydasını görmedin. Kendine gel.” Hemen gittim köşedeki bakkalımsı yere, bi şeyler aldım yiyecek içecek.

İp vardı bi de. Atlamak için hani.

“Hadi kızım” dedim, “Yaparsın anasını satayım. Derin nefes al, ve atla!”

Severim de ip atlamayı...

Sevdiğim bi anne vardı, yanına gidip “Gel ip atlayalım...” dedim. Ölücem ama o an, karnım filan ağrıyor resmen.

Başladık atlamaya. Atladıkça nasıl açıldım anlatamam. Sanki hani kuş oldum.

3-5 anne de katıldı sonra. Oh, konuşmama da gerek kalmadı.

O ip benim can simidim oldu.

Eve geldik ki, ruhen bitmişim.

Bi daha piknik mi?

Gider miyim emin değilim!

Ha ama gidersem bilin ki, en hakiki öz has özenti benim!

Yonca
“travmapik”

Meraklısına dip not: Bir önceki Özenti Anne yazımı merak ederseniz, linki burada ?
http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/7321549.asp?m=1

Bu arada yazışmak, dertleşmek, yorum atmak isteyenler için:
www.twitter.com/4yaprakliyonca
www.facebook.com/Yonca4YaprakliYonca