Okul değişikliği ve Nutella

Okul bugün kış tatiline giriyor.
2. Dönem başka bir okulda başlayacak.

Dün gece yatarken çok hassastı.

Gerçi o mu daha hassastı yoksa ben mi bilmiyorum desem, yalan olmaz.

Dokunun hemen ağlayalım.

Ne olursa olsun her türlü ayrılık bir acayip duygulandırıyor insanı.

* * *

Ve bu da Nutella çektiriyor canımı!

Bir Nutella her derde deva olabilir mi kardeşim, ama öyle.

Dün gece Nutella yememek için tırnaklarımı yedim.

Neden her türlü can sıkıntısında akla ilk Nutella gelir bilen var mı?

Uzun zamandır bu kadar içime düşmemişti. Zor oldu, ama dayandım.

* * *

Oysa bu yeni okulda her şey çok daha iyi ve kolay olacak.

Günde 60km yerine günde 20km gidip gelecek…

Daha küçük ve daha az kalabalık bir okulda olacak.

Kaç aydır davul çalmak için deliriyordu mesela, şimdi evet, davul da çalacak.

Evinde, parkta geçirecek daha fazla zamanı olacak.

Her şey çok güzel olacak.

Olacak ama...

Ama işte arkadaşlarından ayrılmak, yenilerini edinmek hiç kolay olmayacak. Mış gibi hissediyor. Haklı.

O küçük dünyasında bunlar en büyük olaylar.

Oğlumuz da bu sene okul değiştirdi.
Onu da daha küçük bir okula aldık.

Üstelik onun geçişi daha dan dun olmuştu. Çocuk okulun birinci günü eski okulunda başladı, ikinci gün yeni okuldaydı.
Fakat inanılmaz mutlu. İnanılmaz iyi ayak uydurdu.

Dün gece, gözleri yaşlı ablasını rahatlatmak için ona sincap gözlerini kocaman aça aça, akıl veriyordu; “Sınıfa girdiğinde sana gülümseyen biri kesin olur. Bana oldu. En önce sen de ona gülümse, sonra ders arasında Merhaba de. Ben öyle yaptım. Bir de sen iyi sporcusun, takım seçmelerine girersen bir sürü arkadaşın olur. Merak etme. Sen iyi bir insansın hem. Seni tanıyınca çok severler. Hem olmadı ben senin arkadaşınım zaten. Sen yalnız değilsin!” diye.

Kalpten gidiyorum sandım dinlerken ikisini.

Bir de sarıldılar mı birbirlerine, ölüyorum sandım!

Kardeş dayanışması.

Şu hayatta hiçbir şey yapamamış olsam bile, onları böyle gördüm ya...

Bi anlık kendimi bir şey sandım.

Bu da bana yeter de artar ömrümce.

Yonca
“oh”