Kürtajıma dokunma!

Öyle inada binebilecek zehirde, öyle kötü ve öyle tehlikeli bir muhabbet ki bu, korkarım kararı almaya çalışanlar nasıl bir dokunulmaza çomak soktuklarının tam farkında değiller.
Sadece yanlış. Çok yanlış.
Beni en çok rahatsız eden şey; kararların alınmış-verilmiş, haberlerin bize pek bir son dakika intikal ettirilmiş olması.
Kukla olmamız bekleniyor.
Değiliz.
Olamayız.
Mümkün değil.
Kürtaj yasasının sonu çok kanlı olur.
Kadınlar kendine kıyar...
Kıyar.
Kadın dediğin tenine istemediği el ve kendi rızası olmayan karar değdi mi, en önce kendi gözünün yaşına bakmaz.
Kocasına, tecavüzcüsüne, babasına bırakmaz işi. Kararını verir, kendine kıyar.
Bir kadına her şeyi yaparsın; ezersin, haklarını alırsın, ama gücünü yadsıyamazsın. Kimseye söz geçiremezse kadın, kendine söz geçirir.
“Yasa hazır, kararlıyız!” diyorlar da...
Bunca kadının ahını almaya ve kadınların bedenleri üzerinde alınan kararların vebâli altına girmeye de hazırlar mı?
“Kadının kafasındaki örtüyü özgür bırakın!” diyerek gelip rahmine hükmetmeye kalkmak...
Vebâl!
Hadi diyelim bazı kadınları kandırdılar...
Yukarıdakini asla kandıramazlar.
Yonca
“Uyanık”

Selülit kadar taş yağar mı başımıza?

İçim dışım portakal kabuğu görüntüsü oldu valla. Ha bir de işin içine “bakın sadece kadınları değil erkekleri de çekiyoruz” eşitleme bahanesi çıktı, öbek öbek göbek doldu manzaramız bir anda.
Anladım ki bu muhabbetten kaçış yok. Selülitlerimizi sallaya sallaya başımız dik, totomuz sağlam inatla salınacağız plajlarda. Kadınlar lütfen; bikiniler azim ve gururla foraaa!
Yonca
“portakalın kabuğu”

Kayısı olayı

Dünyanın en nazlı çiçekli kayısısı bizim bahçede. Baharda açtığı çiçeklerden belliydi gelişi. Bir ağaç ve 30 kg. kayısı topladık. Ne yapacağımızı şaşırdık. Reçel yaptık güneşte. Bademlerini de evet kırıp içine attık. Gözlerimden neşe fışkırarak yedim. Tadı değil sadece, o anı yaşamaktır mesele. Bir insanın bahçesindeki ağaçlardan meyve toplayabildiği bir hayat var hâlâ bir yerlerde ve mümkün. Yeter ki ekin ağaç ve sevin. Ağaç size meyve verir sevildikçe. Çok şükür çok şükür çok şükür! Teşekkürler kayısı.
Yonca “reçel”

Tarkan

Ne yapsa başımın üstünde yeri var. Ama ne yapsa.
Seviyorum adamı. Endamını, tarzını, kişilikliliğini...
Her yaptığını, kendini seviyorum. “Kimse laf etmesin döverim!” oluyorum.
Gülümseyen gözleri gerçekliğinin kanıtı benim için. Boş boş konuşanlara vermediği cevaplarını seviyorum. Suskunluğundaki asaleti seviyorum.
Bir kere yanında olma şansım oldu, Dubai’de konsere gelmişti, o zaman.
Kızım ona yazdığı mektupları cebinden çıkarıp vermişti ve Tarkan dizlerinin üzerine çöküp gözlerinin içine bakarak almıştı.
Evimizde en başköşede duruyor çocuklarımla Tarkan’ın o anki fotoğrafı.
Star olup da kendi gibi kalanlardan.
Ruhu güzel adamın.
Ve yine yaptı yapacağını, darmaduman etti beni yine ve...  Aşk gitti bizden!
Yonca
“kaydım yıldız gibi”