Kıyıya vuran çocuk... fotoğrafı

Dünya’nın bir yerinde savaştan kaçan
Hayatta kalmak için ölümü göze alan canlar varsa
Ve eğer kıyıya ölü çocuk cesetleri vuruyorsa
Dalgalar kefen oluyorsa çocuklara...
Cesetler bu kadar kanıksanmış
Vicdan bi kaşık suda boğulmuşsa...
Savaş seviciliği öfke kin intikam cinayet ve katliam bu kadar reyting alıyorsa...
Çocuklara din dil ırk milliyet kimlik sorarak oyun oynatılıp zaman biçiliyorsa...
Mutlu son gelmiştir.
Uykudan uyanıp kabusu bitir.
Gözünü aç ki o kıyıya bir çocuk daha vurmasın!
Benzemek istemediğine benzeyerek;
Nefret ve öfkeyle savaş tellallığı yaparak vicdansız katillere benzedikçe sen de...
Kaçtığın son dönüp dolaşıp dayanıyor kıyına kapına canına!
Ya sus!
Ya barış!
Ya hayat!

...

O canım çocuğun fotoğrafını paylaşmayı, tık tık tıklatan reyting yapan manşetlere koymayı kabul etmiyor kalbim.
Protesto ediyorum!
Kınıyorum!
Dün akşam kendi gazetemin internet sayfasında kullanılmasını da kabul etmiyorum, kınıyorum.
Can vermedi o çocuk.
Savaştan kaçarken boğularak öldü.
Öldürüldü.
Hepimiz suçluyuz.
Oynadığı oyun, ölüm oyunuydu.
Biz oynattık bu oyunu o çocuklara.
Onlar masumdu.
BÜYÜKlerin yazıp çizip hepimizi de bi güzel kuklası edip oynattığı oyunun sonu o çocuk.
O çocuğun bize edecek bi sözü olsaydı ne derdi biliyor musunuz!
“Beni rahat bırakın. Savaşın gerçeği ben ölmeden, canlıyken, oyun oynama şansım varken elimden alınırken yüzünüze çarpmadı da, kıyıya ölü bedenim vurup fotoğraflarım gözünüze sokulunca mı çarpacak yani!
Ben çocuğum.
Ölü.
Ne dirim savaşı sonlandırmaya yetti, ne de cesedim yarıyor ruhuma edilen tecavüzü durdurmaya.
Saygı ve sevgi için kıyıya vuran bedenim de yetmiyor, fotoğraflarımı tıklatmak gerekiyor hala!
Bırakın da yattığım vurduğum gibi, yüzü koyun dalayım derin rüyalara.
Denizin tuzlu suyu yıkasın üstüme sinen savaş çığlıklarınızı.
Alsın cennete götürsün beni.
Bi ağaç olsun deniz kenarında.
Bir de gölgesi.
Yanında tahta bir sandalye belki.
Oturur gölgesinde düşünür dururum; ben neden öldüm?
Düşler dururum başka çocukların benim gibi son görmediğini…”

Yonca

“kıyıM”

Fotoğraf: Candaş Arın