Kitlendim

Bazen çok üzüldüğümde veya çok sevindiğimde inanılmaz yazabilirken, bazen de tam tersi bir şey oluyor içimde.
Kitleniyorum.
Son 1 haftadır işte böylesi bir kitlenme durumu hakim bünyeme.
Sadece okuyorum.
Okuduklarıma çok üzülüyorum.
Kahroluyorum.
Ama tek kelime yazamıyorum.
Size yalan söyleyemeyeceğim, elim durdu bu ara.
Terör haberleri, şehit haberleri ardı arkası kesilmeden geldikçe içimdeki kelimeler de tükendi sanki.
Doğru düzgün yazamayacakken yazmaya çalışmak, ya da yazar gibi yapmaya çalışmak gibi bir şeyler yapamayacağım...
Başsağlığı dilesem... ne işe yarar giden gittikten sonra?
Acıları dinecek mi annelerin, babaların, kardeşlerin, eşlerin, çocukların?
Yaşadığımız terör, tüm teselli kelimelerimizi aştı.
Her şey çok kuru, çok hafif, çok boş.
Yazıklar olsun desem?
Gidenlere yazık. Çok yazık.
Ne desem?
Ne desem merhem olur ki bu yaşanılan acıya?
Hiç.
Bilmiyorum.
Bir yerlerde çok büyük yanlışlar var ki, acımız azalmıyor, durmuyor, bitmiyor.
Ne yazsam, ne yazsak hangimizi tatmin eder?
Hiç.
Allah tüm şehit ailelerine dayanacak güç ve sabır versin...
Lütfen versin...
Yonca
“yas”