Jetgil

Antalya’dan dönüyoruz.

Tam bir göçebe haldeyiz.

Koşudan beri gözümü kırpmadım ayağımı uzatmadım dizime buz yapmadım derin bir nefes alıp şöyle bir soluklanmadım. Ama çok mutluyum!

Hatta mutluluktan patlar mıyım acaba diye düşünüyorum.

Her şeyi yarına yetiştirmeye çalışıyorum. Du.

Ol(a)madı.

Yok böyle bir hızlı hayat...

Affedin.

Ne videoları, ne de yazımı bugüne yetiştiremedim. Bavul mu topladım, çocukları mı ayarladım ne yaptım bilmiyorum. Koşu sonrası inanılmaz bir halim oluyor. Yol boyunca çektiğim videoları aktar, arkadaşlarımdan fotoları topla, haydi her şeyi montajla (hepsini de tek silah ben kendim yaptığım için) her şey saatler saatler sürüyor ve arada Antalya’dan Dubai’ye de uçmamız gerekiyor; çünkü çocukların okulu var ve zaten okuldan 3 gün izin aldık Runtalya’da TEGV için koştukları için.

Dayanın ama... ne olur yarını bekleyin. Pişman olmayacaksınız.

 
Sözüm söz, bir sürü güzel haber ve iyi insan manzaram var.

Hepsi yarına.

Yonca

“harbi jet”