Hayatımın nefes kesen bir günü daha oldu

Her yere aynı anda yetişmek, aynı anda her yerde olmak imkansız.

Çok isterdim ki kendimden 4444 tane olsun. Tüm sevdiklerimin yanında aynı anda olayım. Aynı anda bütün projelere, koşulara, antrenmanlara yetişeyim.
Bütün mail’leri hemen cevaplayayım.
Dünyaya geliyorsun tek sıfatın var. Çocuk.
Bi dolu sıfatımız oluyor sonra.
Ergen, işkadını, anne vesaire...
Oyun gibi.
Sırayla takıp çıkarıyorsun.
Kimi bazen rafa kalkıyor.
Anlıyorum ki, bütün sıfatları aynı anda takmaya kalkarsan kesin diğerlerini ıskalıyorsun. Yani ben beceremiyorum bunu.
Her şeyi aynı anda yapacağım derken, iyi yapamaz veya gecikirsem çok hırpalıyorum kendimi.
En esas en öncelikli olana odaklandım mı, işte o zaman hayatı tam yaşıyorum, sağlıklı da oluyorum.
Yarım yaşamak hissi, gecikmek hissi çok zorluyor beni.
Öyle inanılmaz bir hayat döneminden geçiyorum ki; yetişemiyorum ve yetişemediğim şeyler hep birbirinden muazzam değerde şeyler.
Çok şükür öyle.
Kısa ve hızlı yazmam gerekirken hale bakın!
Yazı yine sakız gibi uzadı.
Uçağı zaten zor bulmuşum, kaçıracağım. Yaz bitir Yoncacımmmm!
Hayatı yaşamak, her anı unutulmaz şekilde içine çekmek için çok çalışırken yazı yazmak bile imkansızlaşıyor.
Bakınız bu yazı...
Bakınız ben...
Hiç böyle bir şey başıma gelmemişti.
Bütün işleri, projeler için arayanları, eşi dostu, mail’leri, mesajları cevapsız bıraktım.
İsteyerek değil, hayatın akış hızından ve hep mucizeler yüzünden inanın.
Çok şükür.
Anlayışınıza çok ihtiyacım var. Bir kısa mola almalıyım.
Gazeteme yazı göndermekte gecikiyorum. Saatler nasıl akıyor bilmiyorum.
Ben ailemin bu dönemini yaşamak istiyorum canım okurum...
Iskalanamayacak kadar özel bir dönemden geçiyorum. Hakkını vererek yanında olmak istiyorum sevdiklerimin. O yüzden işler güçler mail’ler kaldı, affedin beni.
Elbet yetişirim zamanı geldi mi. Yani elbet geri dönecek ben...
Her şey olacağına elbet varacak. Bunu da çok iyi biliyorum. O şeyler olurken ben yine de hayatta bir kere görme, yaşama şansım olan şeyleri kaçırmak istemiyorum, anlıyorsunuz değil mi?
Gözüm bir cep telefonunda, bir mail’de, bir mesajda yaşanacak bir şey değil hayatın mucizeleri.
Kızımı havaalanına bırakırken, bugün için şunları yazacağımı söylemiştim;
İnsan asla aynı anda her yerde olamıyor. Mükemmel şeyler hayal ediyorsun, planlıyorsun, kesin kararları alırken bin tane şeyi hesaba katıyorsun. Matematik gibi 2+2 eşittir 4 ya, sen de bir şeylere o kadar kesin gözle bakıyorsun.
Ve... Yine de evren sana sürprizler yapabiliyor, elin ayağına dolaşabiliyor.
Şaşıp kalıyorsun.
Aynı anda yapabileceğin şeyler aslında çok gibi. Yaparsın da. Mesele her birini ne kadar iyi yapabileceğin, senin için hangilerinin öncelikli ve değerli olduğu ve ona göre kendini yeter kılabileceğin.
Nitekim sevgili okurum, ben bir süre sadece abla/kardeş ve anne olmak istiyorum, bi de bi de bi de...

HALA!

Canım okurcuğum,
Ben hala oldum!
İkizlerimizin yanına uçuyorum...
Ve şu hayatın bana getirdiği bu yeni sıfata, iki çocuğumun bana öğrettiği, verdiği tüm tecrübeyle, olgunlukla, hasret ve sevgiyle...
Dört elle sarılıyorum...
Çok mutluyum anlatabildim mi...
Çok!
Yonca “mutlu meşgul”