Ganalı Bangladeşli Hint ve Türk

Şirkette 35 kişiyiz; 15 farklı milliyetten, dinden, dilden rengarenk tipler. Dini bayramlar, milli bayramlar gırla. Diwali’ yi de, Şeker Bayramı’ nı da, Noel’i de kutluyoruz. Hepsi çok anlamlı. Sorun yok. Hintliler ilginç insanlar. Haklarında ansiklopediler yazılır icabında. Bizde olsa, işe geldikleri kılıkla ne çok laf edip dalga geçeriz kesin... Rengarenk sariler, parmak arası şeffaf topuklu terlikler. Tırnaklar sivri, ojeler renkli. Bilezikler şangır şungur. Saçlara jöle yok, yağ. Biz takım elbise giydirmek isteriz. Beğenmeyiz “kendi” hallerini. Vejetaryene zorla et yedirmeye çalışırız. Ama biz domuz eti yemeyiz, kazara soran olsa hakaret! Çok üstünüz malum; çok iyi giyiniriz, çok iyi dans ederiz. Hayatımız şekil ve şemail! Ama bu kılığını beğenmediğimiz adamlar dünyanın her yerinde çoğumuzdan daha saygın konumda. �

Öğle yemeklerimizi görseniz, Birleşmiş Milletler Mutfağı. Filipinlisi pirinçsiz, kurutulmuş balıksız öğün geçirmiyor. Fransızı ayrı, Mısırlısı bambaşka, Ganalının yediği acı dilime değse hastanelik olurum. Eğlence ortamında adam ortada o kıvamda bizim klüplerde dans etse, rezalet. Güleriz. Yalan mı? Biz burada alkışlıyoruz. İnsan, dans etme hakkını kullanmak için Michael Jackson olmak zorunda değil. Şirket koymuş kuralları, sıkıysa uyma, uygulama. Hele bir alay et, rencide et bakalım; ihtar mihtar demezler, hop kapıdasın.

Beden dillerimiz de farklı. El kol hareketiyle “Ne hoş!” dediğini düşündüğüm Arap arkadaşıma “Teşekkür ederim” derken ayılıyorum ki o aslında bana “Bekle!” diyor; ama o hareket Güney Afrikalı için küfür anlamında, basıyoruz kahkahayı. Kavga yok. Farklı dil, din, ırklardan insanlar birbirimizden hayatın renklerini tadlarını öğreniyoruz. Bakın şu fotoğrafımıza; bir Ganalı, bir Bangladeşli, bir Hint ve bir Türk; bendeniz Yonca. Açın şu karalar bağlamış gözlerinizi lütfen, hemen şu anda.

Renk körü olmayın daha fazla.

Yonca

“çingene pembe”

Gevreğin kimliği tartışması

Kızım sınıf arkadaşının “nereli” olduğu bilmiyor. Kız, kara kuru dediğimiz; ama dünya güzeli kocaman gözleri olan bir Sri Lankalı. Kızım “Arkadaşım” diyor. O kadar. Ben sorarsam sokacağım “öteki” kavramını kafasına. Sormam hayatta.

Biz ne yapıyoruz peki hala daha? Merhaba diyene bismillah nerelisin sorusu? Kürt, Laz, Ermeni...Herkes birbirine “öteki” gözüyle bakıyor. Sanki herkes potansiyel terörist!

“İzmirli-Ankaralı-İstanbullu simit/gevrek kimliği” kavgası yapıyor. Ayol yedin mi hepsi alttan aynı çıkıyor! Göçtük mü gideceğimiz yer de aynı.

Dil, din, ırk, soy, sop deşe deşe perişan ettik birbirimizi, ilişkilerimizi. Kırdık birbirimizi. Ağzını açanı yanlış anlıyoruz. Şüphe şüphe şüphe. Hani sanarsın herkes pek dürüst de, karşısındakine yalancı diyor. Rüşvete laf edip rüşvet vermeyen az. Adamın sıfatı üniversitede Prof, ama işine gelince her yol mübah!

Mike Friedl’ ı yazdım Çarşamba günü utançla hurriyet.com.tr köşemde. Mike Alman, 21 yıldır İstanbullu. Türkçesi bizim gibi. Karısı Fulya, Türk. Türkiye’ yi temsilen TransAvrupa ultra koşusunda 4500km koşacak; desteğimizi istiyor biz adama “Sen yabancısın, Türk değilsin. Hem inanmıyoruz. Olmaz öyle 4500km koşu moşu..” diyoruz. E pes! Bütün dünya spor basını orada, bir biz yokuz. Her şeyi çok biliyoruz ama.

Söyleyin bana ne olur, biz böyle mi adam olacağız?

Kürt diye ev vermedik yeni, ama zaten Hristiyan adama da sünnet olup müslüman olmadan kız vermeyiz ki. Aleviye aşık oldun, bittin. Aşiret, töre, köle... Homoseksüellere hasta gözüyle bakıp reddediyoruz. Travesti tecavüze uğramış müstahak diyoruz. Mardin’de okula yardım edelim diyorsun, küfredeni var! Ama “Türklere kılım!” diyenin vur kafasına. Ben anlamıyorum bizi, siz anlıyor musunuz acaba?

Biz insanlara kucak açacağımıza, insanlarımızı kazanacağımıza kaybediyoruz ısrarla. Neden memleketten kaçan kaçana, düşünen var mı? Fazıl Say’ ı bile kırdık. Sonra da neden bizi kimse sevmiyor, herkes bize düşman diye ağlıyoruz. E hiç mi bizim kusurumuz yok?

Çocukların sevgisini kazanacağımıza sokağa itiyoruz. Ben kazanmazsam o çocuğun kalbini, elbet çalar başka biri! Ay şiştim yazarken....Birbirimize ve hiç kimseye “Yabancı” muamelesi yapmadığımız gün, insana insan olarak baktığımız gün, kurtulduk demektir. İş başa düşmüştür, ayılmak gerekir. Benden söylemesi.

Yonca

“tanıdık tavsiyesi”

Yeni nesile kıl olmuyorum

Bizi yetiştiren annelerimiz, bizim nesilden şikayetçi, biz bizden sonrakilerden. E yetiştiren kim? Biz. Çok konuşuyorlar, soru soruyorlar, bizden farklı düşünüyorlar. Dilleri pabuç kadar. Dünyayı geziyorlar. Sanal manal ama, dünya ellerinin altında. İstediğin sansürü yap, istediğine ulaşır kafasına koyduysa. Ve ne kadar kıl olursak olalım, bu yeni nesil bizden çok başka ve çok da iyi aslında. Biz tedavülden kalkıyoruz, ona kılız aslında.

Yonca

“çokgen”