Fenerli Gökhan Gönül Cimbomlu Fatih Terim’e sarılınca

Toplumun her molekülüne işlemiş kin-nefret-öfke üçgenini çatırt diye ortasından çatlatacak nitelikteki bu şahane “sarılma” sahnesi, tüm savaşseverleri cinnete sürükledi Sayın Okurlar!

Tüh yazıklar olsun densiz-hadsiz tüm linçkoliklere!
Bakın ben Fenerlilere kızmıyorum bi tek. Çünkü eminim, sahne başka olsaydı, bu sefer de o “X” takım “Y” takımına takardı; çünkü öyle bir psikolojiyle besleniyor herkes sürekli.
Linç psikolojisiyle...
Bu fanatiklikle alakalı değil bakın.
Bu özünde kötülük seviciliği resmen.
Olay ne biliyor musunuz?

İyi şeyleri istemiyor kimse. Sorun bu!
Ve bu beni en çok üzen şey.
İyi haberler yazınca da azarlıyor okur. Şaka gibi!
“Memlekette tonla sorun var, sen iyi şeylerden bahsediyorsun!” gibi abuk bir cümle kurabiliyor.
Aman biz iyi bi şey duymayalım. İyi bi şey olmasın sakın hiçbir yerde!
Herkes şiddet, kavga, kötü haber manyağı oldu ülkede.
Kazara iyi bir şey olunca ayarı kaçıyor insanların.
Hop linç!
Ayol iki rakip takımın spor insanının –rakip takımdan olmaları daha da iyi hatta - birbirine sarılmasına feci muhtaçsın be Türkiyecim,
Kendine gelsene!
Tonla küfür, hakaret ve şiddetin döndüğü futbolda kaç kere insanlık görüyorsun, kaç kere örnek davranış görüyorsun da, bu güzel hareket sana battı hele bi anlatsana!
Bu neyin kafası Allah aşkına?
Bak daha yeni kötü insanlar engellilerin sandalyelerini kırdı maçta, utancımdan yazamıyorum, rezil olduk Dünya’ya!
(Yemin ederim bu yazıda her cümle sonuna sürekli ünlem işareti koyasım var!)

Neye sevinip neyi takdir edeceğini unutmuşsun şekerim.
Sarsıl ve kendine gel.
Alkışlamayı hatırla.
Kesin sana da iyi gelecek.
İyi olmaktan bu kadar korkma.
Bi şeycik olmaz.
Yonca
“Gönül-lü”