Durmak

Durdu çünkü; “arada durmak gerek!” diyen herkesi bugün duyacağı tuttu.

Üstelik bu hafta sonu kızının da koca sene deliler gibi hazırlandığı büyük dans gösterisi var. Biletlerimizi aldık sözüm ona sakiniz ve bekliyoruz.

Sharmila Dance Extravaganza!

4 senedir bizi bizden alıyor bu gösteri. Aylarca hazırlanıyorlar, aylarca. Aralıksız.

Bazı günler 7 saat prova... Dans, bale, bale, dans. Of of of, öyle disiplinli, öyle çok çalışılan bir iş ki, nasıl akıllarında onca hareketi tutuyorlar, benim aklım almıyor.

Prova bitiyor, geliyor evde devam ediyor. Nefes almadan.

Harika bir dans okulu. Dans okulu değil, hayat okulu. Kızımın hayallerinin okulu.

Onun için öyle önemli ki, bizim için de bir o kadar önemli.

Annane, Babanne, Dede hepsi geldiler Türkiye’den izlemeye.

Çok da komiğiz.

Maailecek heyecan içindeyiz. Kızımın pırpır atan kalbinin sesinde ve hayallerinin sihirli simleri içinde kaybolmaktan başka bir şey düşünememekteyiz.

Ayağım da alçıda, bahanem de geçerli madem, hak göreyim durmayı kendime bu durumda.

Kızım ve oğlum dün gece heyecandan uyuyamadıkları için, yattıkları yerden çaktırmadan bize esprili notlar yazmışlar, onları bulup da okurken akşam akşam, ta nelere dalıp gitmişim.

Zamanı hiç farketmedim.

Nasıl dalmaksa hem, gazeteye yazı yazma saatimi filan geçirmişim. Ayıldığımda şok oldum.

Şu an her şeyden önemli olan ailem ve onlarla huzur içinde geçirmek istediğim iki gıdım bir zaman.

Durdum.

Suçum şu an doya doya yaşamak istediğim anneliğimdir ey okur!

Geri kalan her şey daha sonra zaten olur.

Su elbet yolunu bulur.

Yonca
“15 dakika ihtiyaç molası”