Çocukları kullanmaya doyamadı bu Dünya

Çocuklar, masumlar ölüyor diye…

Bi yanım seviniyor, bu duyarlılığımıza…
Bi yanımsa ister istemez tepki duyuyor ikiyüzlü tutarsızlığımıza.

Hani öyle bir yapı ve hükümet olursun ki, Dünya’daki her türlü katliama her türlü zulüme, her türlü ayrımcılığa karşı olur; her birine karşı aynı içtenlikle isyan edersin anlarım.
Ama çocuk gelinlere, taciz ve tecavüze uğrayan çocuklara, kadına gösterilen şiddete, çocuğunu ekmek almaya giderken kaybeden anneye karşı zerre kılın kıpırdamaz anlamam.
Nedense hep seçim önceleri filan aklına gelir ya bi sağa bi sola çakmak, o zaman anlamam bu sözde duyarlılığı işte.
Ne zaman işine gelse o zaman bi şeylere tepki duyarsın ya... o zaman anlamam işte.
İşte o zaman, elimde değil, bir yanım tepki duyar bu şak diye ilan edilen yaslara.
Soma’dan sonra bile “yaşam odaları” teklifine “hayır” dersin utanmazca; ama ufukta bir çıkar söz konusu olabilir gibi olunca yas ilan edersin anında.
Soma’dan sonra hepimiz isyan etmesek, nasıl olur hala yas ilan edilmez demesek, yas ilan edilir miydi acaba?
Vay be...
Yaslar da yalan oldu, algı yönetimine yem oldu bu topraklarda...Mübarek Ramazan ayında bile her türlü haram duygu tavanda.
Masumların iyi niyetli duyguları, acıları, çocuklara karşı olan hassasiyeti üzerinden dem vurarak duyarlılık gösterince içim almaz verilen kararları.
Samimiyeti inandırıcı gelemez olur bu flaş açıklamaların.
En fenası, bütün bunları düşündüğüm için bi de hala kendimden de utanırım.
Yüzüm kızarır.
Beni nasıl bir “güvensizlik ve kırgınlık” ruh haline soktuysan, kıyamadığım çocuklar ve masumlar adına ilan ettiğin yastan bile artık şüphe duyarım, arkasında bir çıkar ararım.
Beni Gezi’de en samimi duygularımdan bile vurduğun içindir belki de...
Belki de ölen onca gencimiz ve çocuk Berkin için bile bir rahmet dileyemediğin içindir içimden geçen bu duygular.
Soma’da ölen yüzlerce maden işçisinin ardından alınmamış derslerdir belki bana bu kadar ağır gelen...
Aynı hassasiyet, duyarlılık... neden başka dinler, başka mezhepler veya kişisel tercihler için geçerli değil diye üzülür dururum köşemde.
Dilleri dinleri ırkları mezhepleri ayırmadan sever bağrına basar kollarsan istisnasız…
O zaman anlarım her türlü isyanını, o zaman samimi bulurum seni ve yas ilanını.
Her can kaybına “insan” diyerek bakıp da her türlü savaşı kınarsan anlarım kınamalarını...
Ben, dini mezhebi kökü her neyse ne, ölü çocuklar üzerinden yapılan politik şirinliklerin hepsine tokum.
Çocukları kullanmaya doyamadın Dünya, bari beni pis işlerine ortak kılma!
Kimle kim arasında olursa olsun hiç fark etmez savaşlardan tiksiniyorum....
Ve, gerçekte çocuklar ve masumlar kimin umurunda çok merak ediyorum?
Büyük ihtimalle bu yazıyı okuyup bana kıl olup çakmak isteyecek kişiler herkesten daha duyarlıdır, biliyorum.
Ben ve siz, politik bir çıkarımız ve derdimiz olmadığı için ölen masumlar için gönülden üzülüp yas tutarken oralarda bir yerlerde birileri, çocukları kullanarak güç kazanmaya devam edecek.
Savaşlar biterse,
Çocuklar ölmezse…
Oyunların tümü bozulacak.
Acı olan gerçek budur.
Tutulacak bir yas varsa, asıl nedeni budur.
Yonca
“ölü ozanlar derneği üyesi”