Bodrum’da beyaz bikini mevsimi...

Bir tane vardı, o çok eskimişti, bu yenisi. Çok seviyorum beyaz bikiniyi. Yakışsın yakışmasın umurumda değil. Seviyorum kendimi Bodrum’da beyaz bikini ile resmetmeyi.
¡¡¡
Bodrum’da bu sene bizim için düğün mevsimi, deniz mevsimi, müzik mevsimi, aşk mevsimi... Içimden taşıyor bin bir türlü karışık kuruşuk gülerken ağlatan, ağlarken güldüren duyguların her biri.
Komik ailem yanımda. Her biri her işin bir ucundan tuttu, hiçbiri yalnız bırakmadı bizi.
Insanın ailesi çok önemli. Insanın mutlu gününü paylaşacak, kusur bulmak yerine güzellikleri bulup çıkaracak, seninle gülmeyi koşulsuzca bilecek arkadaşlarının, akrabalarının olması gerekli.
Gerekli ki ömrü uzasın, kahkahası dinmesin. Sırtı yere gelmesin. Geri kalan mutsuzluk ve somurtkanlık hastalığına yakalanmış herkesin en büyük düşmanı kendisi... Onların da içine mutluluk virüsü kaçsın diye dua edelim bari.
¡¡¡
Umurumda değil hayattan zevk almadan, mutluluğa değil de kusurlara bakarak yaşayan insanların hiçbiri.
O yakışırmış bu yakışmazmış, öyle yaparsan gözlerinin altı kırışırmış, kaşlarının arasındaki çizikler derinleşirmiş, şuran sarkarmış buran pörtlermiş, bunu yaparsan o ayıplarmış, bu laf edermiş diyerek şu güzelim hayatı kasa kasa yaşayıp kendi kendini kısıtlayanları da takmıyorum.
Artık büyüdüm, bitti. Onlar da büyüsünler diye diliyorum. Ruhlarını yaşarken azad etsinler istiyorum.
¡¡¡
Kırışıklarım gülmekten olsun, çizgilerim hüzünlerimden. Sarkmalarım yer çekiminden. Ayıplarım içimden geleni çekinmeden doyasıya yaşayabilmekten.
Avamlıksa eğer bazı yaptıklarım... ki nedir bu avam dediğimiz sahi? Hangi kalıba göre yani? Eğer bizi gülümsetense avam, ne olur avam olayım acık bari. Bi şeycik olmaz ki. Insan da insanlık olduktan sonra avamlık da bizden değil mi? Doyum önemli...
¡¡¡
Bıraksınlar beni güleyim kahkaha atarak, ağlayayım salya sümük, giyeyim sırf sevdiğimden beyaz bikinimi. Aldım onu, çünkü canım istedi. Seviyorum beyaz bikiniyi. Bundan daha güzel bir geçerli neden olabilir mi?
Bodrum, düğün kokuyor mis gibi.
¡¡¡
“Bir adet gözlük, bir bıyık, bir çift pembe pabuç eşittir Idil ve Fuat” diyor elimdeki davetiye şimdi...
Küçücük kardeşim “karcırcırıncam” büyüdü, evleniyor şimdi.
Idil’e bakıyorum, hiç bilmesem de bebekliğini, gözümde canlanıyor, görüyorum sanki. Nasıl güzel ve çocukça kıkır kıkır gülümsüyor, içime işliyor neşesi.
Hooop gözlerim doluveriyor, gönderiyorum gözyaşlarımı geriye gizli gizli. Hayat heyecanlarımızı rahatça yansıtabildikçe güzel şeylerle besliyor bizi.
Yüzümüzdeki o içten gülümseme belirliyor benliğimizi, bugünümüzü ve geleceğimizi...
¡¡¡
“Bodrum’un mavisi, begonvillerin pembesi, canınız Bodrum mandalinası çekmedi mi?” yazıyor davetiyede.
Ben de okuyorum içim pırpır kuş misali, üzerimde beyaz bikini. Kenarları dantelli.
¡¡¡
“Evet!” derken onlar, hep beraberiz hasret olduğumuz ailemizle, sevdiklerimizle...
Düğün dernek hali... Biliyorsunuz işte.
Ne büyük fedakârlıklarla büyüyor çocuklar, ne büyük cefalar çekiliyor uğurlarında. Güzel günlerini, mutluluklarını görmekten başka dileğimiz var mı ki?
¡¡¡
Rakı ve dolunay... Gelinlik ve Bodrum... Bıyık ve pembe pabuçlar... Mavi ve beyaz... Begonviller ve Bodrum mandalinası...
Hiç unutmak istemiyorum bugünlerde neler hissettiğimi...
Çünkü çok güzel duygular bunlar, içlerine dalmak istiyorum hiç çıkmamacasına...
Haksız sayılmam, değil mi?
Yonca
‘tozpembe’