Bebek

Çok. Zar zor dünyaya getirilen o bebeğin hayatta kalması, gülmesi, emeklemesi, yürümesi, ağlaması, koşması, konuşması, hayata tutunması; iyi insan olması için sürekli çabalamak gerek. Bu da hiç kolay değil. Sağlıklı olması, mutlu olması, mutluluk vermesi, hayata tutunmasını bildiği gibi, hayata bağlayan olması için verilen emek, dökülen ter ve gözyaşı hakikaten takdire şayan. İnsan ne çok ızdırap çekiyor iyi olsun diye. Ne çok savaş veriyor iyi niyetle. Ne çok seviniyor iyi olduğunu gördüğünde, ne çok çığlık atıyor canı yandığında. Ne çok suçluyor kendini anlamsızca. Kimse laf etmesin istiyorsun bebeğine. Eden olursa da aslan kesiliyorsun. Laf edene içerliyorsun; ama çaktırmıyorsun. Başını dik tutuyorsun ama, bir yere not edip canla başla yine başlıyorsun daha iyi olsun diye uğraşmaya. Mükemmel olsun diye. Sanki mükemmelik iyiymişcesine. Oysa insan kabul edilebilir hataları ve doğal kusurlarıyla tek ve özel. Bebeğin de parmak izin gibi; eşsiz, benzersiz. Tek.

Sıkışınca bir bilene danışıyorsun, kafan basmayınca. Doktora, annene, tecrübesi olan başka bebek sahiplerine. Çünkü her zaman senden daha iyi bilen birileri olduğunu biliyorsun. Senden daha önce o yoldan geçmiştir, aşinadır. Şanslıysan vardır bir cümlesi, söyler rahatlarsın. Çeken bilir ya, işte öyle.

***

Hep daha iyi bir anne olabileceğini düşünüyorsun. Çalışırsan daha iyi olacağını; sen iyi olunca onun da iyi ve güçlü olacağını düşünüyorsun. Öyle hissediyorsun. Vicdan yapıyorsun.

***

Hayatta her şeyden vazgeçmesi kolayken, dönüp arkanı kolaycacık gidebilecekken, bebeğini asla bırakamıyorsun. İki elin kanda olsa, onunla varolduğunu bilip onunla yatıp onunla kalkıyorsun. Uykunda bile nefesini dinliyorsun. Hayaller kuruyorsun.

Ayaklarının üzerinde dursa bile bebeğin, sendelerse tutmak için, tetikte bekliyorsun.

***

Bir bebeğin olduğunda değişiyorsun. Büyümeyi öğreniyorsun. Yani hastalanmaya, yorgunum demeye, pes etmeye ve hatta hatta ölmeye hakkın olmadığını anlıyorsun. Ölümsüzleşiyorsun. O sana sarılmasa da sen ona sarılıyorsun. Her şart altında annesisin. Hastalıkta sağlıkta, yaramazlık yaptığında, bu gerçek değişmiyor asla.

***

İşte ben bu köşeyi, aynen anlattığım gibi, bebeğim gibi görüyorum. Narin, kırılgan, kıymetli. Bazen şımarık. İlgi çekmek isteyen, yüz vermezsem alınan bir bebek. Arada küsecek, yaramazlık yaptığında kaçacak yer arayacak, kalbi kırıldığında dili döndüğünce anlatacak, dinleyen olursa rahatlayacak, gülerse güldürecek, beslendikçe büyüyüp güzelleşecek. Yeterince sevmezsem solacak; ama sever, korur kollarsam o da sevgi verecek. Bu köşe benim için, uğrunda çok emek verdiğim büyümeye yüz tutmuş bir bebek.

Hayatta ne ekerseniz onu biçiyorsunuz. Bebeğiniz sizi taklit ediyor. Armut dibine düşüyor. O, size ayna tutuyor bir bakıma. Eğer siz bağırıyorsanız, o da bağırıyor. Siz somurtgan, negatif, şikayetçi bir tipseniz, o da nemrutlaşıyor. Sizin elektriğiniz geçiyor ona. Oysa siz güldükçe gülen, sabırlı oldukça yatışan, emeklerken çaktırmadan arkasında durunca güvenle adım atan, attığı adımlarda teşvik ettikçe siz koşmaktan korkmayan bir çocuk oluyor zamanla.

***

3 yıl önce hurriyet.com.tr�de yazmaya başladığımda mucizeler gelmeye başladı başıma. Ömrüm uzadı, ölüm korkum azaldı. Kelebek kondu başıma. Derken Elele tuttu elimden. Bebeğim emeklerken, koşmayı öğrendi.

Yarın 8 Haziran. Tam 1 senedir Kelebek yazarıyım. Bebeğim bir yaşında. Çok emek veriyorum ona, çok! Karşılıksızca. Değiyor ama, bence iyi bir çocuk olma yolunda. Çünkü çok seviyorum onu. Çok uğraşıyorum. Çalışıyorum. Sabırla. Ben ona güveniyorum ya, o da güven duyuyor kendine, güven duyarak bakıyor hayata. Tüm bunlar tek başına da olmuyor ama. Siz varsınız yanımızda. Kocaman bir aile! Şanslıyım.

Teşekkür ederim hem Kelebek ailesine, hem sizlere. Ama en başta kendi aileme. Çalışan bir anneyken, bir de yazarlık çıkardım başlarına. Anlayışları en büyük teşvik ve armağan bana. En büyük hayalim, yazmak.

Yazıyorum doya doya.

Yonca

“mutlu”

Bir başka iyi haber: Güzel kızım ayağındaki sakatlığa rağmen, jimnastikte birinci oldu. Bir madalya daha getirdi. Bunu yazmamı da kendi istedi; “Güzel bir anı olur annecim!” dedi. İnsanın çocuğunun gülümsemesi kadar güzel bir ödül var mı bu hayatta? Gülümseyin siz de. Allah sağlık, şans ve mutluluk versin. Hepsine. Herkese. Hepimize.

Yonca

“sarhoş”