Bayram bitti ben de bittim

Oysa Dubai’de ben sizler kadar uzun tatil de yapamadım. Pazar ve perşembe çalıştım (burada hafta sonu cuma-cumartesi de)...

Özel sektörün sadece üç gün izin hakkı vardı. Bayram günleri de hafta ortasına düştü malum. Sinir bir durum oldu. Aman ne zor geldi o iki gün işe gitmek of of offf.

Şirkette her türlü saçma geyik döndü tabii. Patrona yalvardık, ama o da hiç umursamadı halimizi. Altı kişi fenalık geçirerek çalışır gibi yaptık işte. Hatta bir ara öğlen ne yiyeceğimizi tartışmak için toplantı odasında detaylı bir sunum bile yapasımız geldi. O kadar bunaldık.

Tek lüksümüz perşembe günü azıcık erken çıkabilmek oldu. Ama zaten olanlar olmuştu. Bu bayram tek iyi şey dört kişilik aile olarak beraber vakit geçirebildik.
Sanırım bunu yapmayalı da bayağı uzun zaman olmuş.

Bunun dışında bu bayram bilinçli bir şekilde memleketimdeki her türlü felaket kurban görüntülerinden kaçtım. Televizyonu tamamen reddettim. Reddettim de ne oldu sanki? Gerçekler değişti mi? Hayır!

Et olayı benim için bitti. Bit-ti!

Bu konuda Ömür Gedik çok güzel yazdı geçen hafta. Ne diyorsa aynen katılıyorum. Kurban kesme adı altında yapılan ve en fenası çocuklara da göstere göstere yaşatanları kınıyorum. Bunu söylemekten ben de çekinmiyorum. Bizdeki manzara ve görüntüler kesinlikle kabul edilebilir değil.

Bu dinle de alakalı değil. Olamaz!

Yine dikkat ettim, yine bakındım, Dubai’de tek bir yerde ne kan ne de vahşet manzarasına rastladım. Hatta Türkiye’den akın akın Dubai’ye tatile gelen Türk turistler de eminim aynı şeyi fark etmiştir.

Peki bu Dubaili’nin yerlisi bizden daha mı az Müslüman yani?

Yonca
“anti”

Akçay

Annem bu bayram çok uzun yıllar sonra, dayımın vefatından sonra yani, dayımın memleketine, Akçay’a gitti. Yengemler, kuzenlerim, yeğenlerim hepsi orada buluştular.

Facebook’ta çektikleri fotoğrafları görünce kıskançlığımdan çatladım.

Bu Facebook hem iyi hem çok kötü! Sofrada zeytin çeşitlerinin olduğu bir fotoğraf vardı hele, görünce ölüyorum sandım. Dubai’de en özlediğim şey bizim zeytinlerimiz. Burada zeytinler öyle berbat ki, zeytin demeye bin şahit ister. Zeytinin iyisini bilen insana zeytinin hasından uzak kalmak çok zor, çok...

Neyse. Bayrama Reşit Abi’min söylediği “Yörüğün ‘ahancık’ dediği yere iki günde gidersin; siğirttiriver dediyse eğer bir günü geçmez”, Emine Yenge’min de “Sevgilim akşamları gülün içi gibisin, sabahları neden uyuz keçi gibisin!” sözleri damga vurmuş bizim ahalide.

Duyunca çok güldüm bu sözlere. Bu kadar mı doğru olur her ikisi de!

Yonca
“uyuz keçi”

Pinhani

Kavak Yelleri dizisini seyretmeye başlama nedenimdi Pinhani... “Hele bi gel” çalmaya başladığı an, elimde olmadan ekrana kitleniyordum.

Bazen bir şarkı sizi bir yere çağırır ya, onun gibi işte. O şarkıda bir şey var beni etkileyen, neşe veren, enerji veren... Hatta koşu listemin vazgeçilmezi oldu “Hele bi gel”.  Aradan bunca zaman geçti, “Kavak Yelleri”nden Efe gitti, Efe geri geldi, neler neler oldu, ama dizi müzikleri hiç değişmedi. İşin benim için ilginç olan yanı hâlâ deliler gibi severek, hüzünlenerek, duygulanarak dinliyorum Pinhani’yi dizi boyunca. Hiç bıkmadan...

Diziyi de çok seviyorum. O çocukların hayatına dahil gibiyim. Dizi sayesinde Pinhani’yi tanıdığıma da seviniyorum. “Dön Bak Dünyaya” öyle güzel bir şarkı ki mesela, tüylerim diken diken oluyor her çaldığında. Çok özlediğim Efe’nin diziye dönüşüyle beraber bu şarkı her çaldığında, katıla katıla ağlamak istiyorum mesela. Sırf bana bu güzel müzikleri kazandırdıkları için bile teşekkür etmem lazımdı “Kavak Yelleri” yapımcılarına. Çook uzun zamandır diyesim vardı, dedim en sonunda.

Yonca
“gecikmeli”