Anne… kaybı…

Yumru…
Düğüm…
Dert…
Binlerce eşanlamlı sözcük yazabilirim size “ukde”mi anlatmak, anlatabilmek için. Ama yine de yetmez hiçbir kelime, sözlük, ansiklopedi...
Anlatamam yeterince üzüntümü, derdimi, pişmanlıkla karışık geri dönülmez çaresizliğimi…

Çok yakın, çok sevdiğim bir arkadaşım annesini kaybetti geçtiğimiz sene.
Öyle çok severdim ki annesini, beynimden vuruldum. Hayatımda ilk defa uzun zaman sonra, babamdan sonra, en çok korktuğum şeyle yüzleştim…
Kaldıramadım.
Ne kötü bunu yazmak bile anlatamam; ama kaldıramadım inanın.
Yeniden düşmekten ve asla kalkamamaktan korktum.
Dayanamayacağımı, ilk defa, hayatımda ilk defa, arkadaşımın bana ihtiyacı olduğu günde yanında olamayacağımı hissettim.
Kaçtım sonra... bu duygularımı ona da anlattım, yazdım.
Ve kaçtım.
Çok korkunç bir şeydi... çok.
Kaçmak daha da beter büyüttü acıları.
Belki de benzer bir acıyı bildiğim, ne kadar feci acıttığını, ne kadar süründürdüğünü bildiğim için kaçıverdim.
Arkadaşlığımız da acıdı, ağladı.
Mahvoldum.
Neyse...
Af dilemekten başka şansım yoktu. Diledim.
Allah’a bin şükür beni affetti arkadaşım.
Çok şükür.
Tam bu duyguları hala içimden atamamışken, dün, yine çok yakın bir arkadaşımın dağ gibi annesi gidiverdi.
Onlar Ankara’da, ben Dubai’de...
Gidemiyorum yanına işte.
Kaldım burada elim kolum bağlı. Gidemiyorum. Gidebilsem, giderdim.
Bir daha bu hatayı asla yapmazdım... Ama boynuma yapıştı çaresizlik yine!
Boğazımda bir yumru. Feci acıyor.
Ben bu duyguyla başedemiyorum.
Geberiyorum.
Tek tesellim ne ama biliyor musunuz?
Birincisi şahane bir “Anne”ydi o da.
Şahane!
Gördüm, tanıdım, bildim.
Dağ gibi kadındı. Güçlüklere gülüp geçmiş, yenmiş atmış bir güzel insan. İyi, hayırlı, birbiriyle kuvvetli bağları olan çocuklar yetiştirmiş.
Sanırım bir anne-baba için evlatlarının iyiliğini, anlaştığını görmek en büyük ödül. Daha büyüğü yok.
Hayırlı evlatların, hepimize hayrı olmuş Annesiydi...
“Huzura kavuştu” demek, en sevdiğim, en içime iyi gelen şey. Çünkü öyle.
Huzura kavuşmayı hakediyordu gani gani.
 
Sabır diliyorum... sabır sabır sabır!
Sabır sayıklıyorum...
Zamanın, akması gereken zamanda akıp acılarla barıştırmasını, onlarla birlikte yaşanabilir kılmasını diliyorum Müge’ye, Aslı’ya, Levent’e ve;
o dağ gibi, gözleri karısına her daim aşkla bakmış, ve benim buna şahit olduğum babalarına gönülden sabır diliyorum.
Huzur içinde yatsın Özden Teyzem.

Yonca
“kor”