Kendini daha ne kadar kandıracaksın?

Ay hiç kusura bakmayın ama bundan ne kadar mutluyum anlatamam size!
Sürüden olmadığıma bin şükür!
Ben bir ara benim bıraktığım gibidir bir şeyler sanmıştım. Ne bileyim işte, hani insan zamanla gelişir, iyi yönde değişir filan diye düşünürsün ya... Öyle ister en azından...
Şey gibi...
Yaşlandıkça değer bilirsin, önceliklerin belirginleşir daha anlamlı olur; hatalarını düzeltmek istersin tecrübelendikçe, kırmak istemezsin kimseyi ve kırınca da özür dilersin filan...
Hatta hatta giderek daha fazla şükredersin bir şeylere. Teşekkür etmek doğallaşır hayatında. Saçmalıklara hayatın cilvesi gibi bakar geçersin, hatta kahkahalarla gülersin ya...
Yani böyle değil midir?
Böyle değil miydi büyümek?
Ay yemin ederim ne soracağımı, ne düşüneceğimi bile şaşırdım aslında.
Yani ben zaman geçtikçe, insanlar büyüdükçe burası da öyle olur sanmışım.
En sevmediğim şey bu; sanmak. Allah kahretsin tüm sandıklarımı!
Hayal kırıklığı var içinde bu sandığım şeylerin. Oysa ben hayal kırıklıklarına değil, hayallere odaklı yaşarım. Tercihim bu! Dahası, amacım bu.
Şu iki hafta içinde ne çok şey yaşadık.
YİNE!
Ölenler, öldürülenler, yaralananlar... Haksızlıklar, yüzsüzlükler.
Bunlar yetmez gibi bir de herkes binbir surat bir maske takmış üstüne. Herkesin kendi kendine inandığı yalanları, algıları gırla.
Bir de şu meşhur cümle:
“Eeee alış Yonca! Burası böyle, burası değişmez, burası Türkiye!”
Bunu söyleyenler de gayet azimli, hayatta amaçları olan süper eğitimli kafalar.
Bir kafa atacağım bunu bana söyleyen herkese, o olacak en sonunda!
Kabul edebilmem, alışabilmem mümkün değil ve bunu asla yapmayacağım tamam mı! Bu cümleyi diyenler veya dilinde bu cümleyle kendini “rahatlattığını” sananlar esas iyice bi utansınlar e mi.
Eğitimli cahillerden çok sıkıldım.
Çooook sıkıldım eğitimli cahillerden!
Her bir tarafın eğitimli cahillerinden çok sıkıldım!
Ve birden anladım ki, ben anlık da olsa odak noktamı onlara çevirdiğim için her yerde onlar var sanıyorum. Oysa tam da o hayal kırıklığının içinde boğulacak olduğum anda Samsun’da TEGV çocuklarımla Renkli Kalemler gazetesini çıkardık. Çocukların gerçekliğini gördüm yeniden.
Ardından TOG gençleriyle koca bir gün sohbet ettim TOG Bazar sırasında. Neler yaptıklarını, neler yapmak istediklerini gördüm.
Bir ayıldım ki bir daha da bayılmam!
Oturdukları yerden hiç oturmadan canla başla bir şeyleri değiştirmek için azimle çalışanların sakın yoluna çıkmasınlar o “alış şekerimciler”!
Dahası, kendi kendilerini pışpışlayarak kandırdıkları ve adına “gerçek” dedikleri bu “Maskeli Balo”nun “sahte yüzleri” olarak kendi küçük bataklıklarında mümkünse daha uzunca süre kalsınlar. Takılmaya aynen devam et sen şekerim.
Çok mutluyum bu “alış buna” lafına kanmadığım, moralimi bozmadığım ve bunlara rağmen sürekli yeşeren, çiçek veren meyve veren insanlarla tanıştığım, çalıştığım ve onları gördüğüm için.
Biz; çocuklar, gençler, çevreciler ve engellilerle beraber sizlerin adına da bataklığı kurutup etrafı azimle iyice yeşertirken...
Sizin için istek şarkı yaptım Beatles’dan...
All you need is LOVE!
Yonca
“Hadi işine”