Mutat yatak muharebesi

Tıraştan sonra yıkandı, özel köpek parfümünü de süründü, mis gibi kokuyor. Bütün yara izlerinin, vücudunun sağ tarafında olduğunu fark ettim bu arada. Sol tarafında bir tane bile yok. Bir araştırma konusu olabilir mi? Fakat kuyrukla derdimiz var şimdi de! Tüyleri kesilince kamçı gibi oldu. Bacağımda şimdiden iki tane çizgi şeklinde çürük var.
Pazartesi: Dün gece Karaçi’yi (yine) dışarıda unutmuşuz. Dışarıda derken, balkonda. Hem salonun hem de çalışma odasının balkona açılan kapıları var. Karaçi de mikrop! Salonu kapatıp çalışma odasına gidene kadar oradan sızıyor dışarı. Simsiyah tüyleriyle kara deliğe benzediği için, gece yarısı uykulu gözlerle görmüyoruz da hanımefendiyi. Uyanıksa parlak yeşil gözlerinden yakalanıyor bazen ama eğer uyuyorsa, görmeye imkan yok. Sedirdeki minderlerin arasına saklanıyor çünkü. Neyse ki sevgilim sabahları altı gibi kalkıyor. Balkondan gelen “maaaoooovvvv” şeklindeki ulumayı duyup almış içeri. Bu Karaçi komik kedi diyorum ya hep; balkon kapısı açıkken bütün gün dışarıda. Evdeki ikinci kum kabı balkonda durduğu için içeri girmiyor bile. Ama yanlışlıkla üstüne kapıyı kapayınca bir surat bir surat. Hiç yüz vermiyor bugün bana.
Çarşamba: Bu sabahki yatak manzarası, daha doğrusu tepişmesi: Karaçi, kırk yılda bir sırt üstü yatmamı fırsat bilmiş, ben uyurken sinsi sinsi gelmiş kucağıma kıvrılmış. Ama Muşka canavarı bırakır mı hiç! Uyuyordum, görmedim ama ne yaptığını adım gibi biliyorum: Sessizce, uyuyan Karaçi’ya yaklaşır. Kısa bir süre durur, en etkili dalışı nereden yapacağını belirler. Sonra arıkuşunun kanat çırpmasına benzer bir süratle uçarak Karaçi’ye -tercihen- göbek bölgesinden dalar. Akabinde yatak bir anda savaş alanına döner, kargaşaya Efe de katılır, tüyler her tarafa saçılır...
Bu olay iki şekilde sonuçlanıyor genelde. Ya, “kuyruksuz yatak” sloganı eşliğinde ailecek odadan uçuyorlar, kapı üstlerine kapanıyor, ya da kaderimize boyun eğip “kalkalım bari” diyoruz. Bu sabahki mücadele hepsinin odayı terk etmek zorunda kalmasıyla sonuçlandı.