Bizim evin ahalisi beş kafalı üç kuyruklu ve tam 16 ayaklı

Zilimizde sırasıyla şunlar yazıyor: Benim ismim, sevgilimin ismi ve hayvanlarımızın isimleri: X, Y, Efe, Karaçi, Muşka.

Bu arada şunu söylemeye de zorunlu hissediyorum kendimi; hayvanseverlikte sınır tanımayan fanatiklerden değilim. Korkanlara, sevmeyenlere saygı gösteririm. Köpeğimle aynı tabaktan yemem, aman kedim uyanmasın diye yattığım yerde mumya olmam.

Bu köşeye ismini veren duruma gelirsek... Evet, bu yatak beş kişilik. Ben hayvanların hareket alanlarını sınırlayan, “Aman oraya girmesin, burada oturmasın” diyenlerden değilim. Hepsi istediği yere girer, istediği yerde yatar. İtiraf ediyorum; ben köpeğiyle yatan, yetmezmiş gibi kedileri de koynuna alan bir kadınım. Şanslıyım, erkek arkadaşım da benim gibi.

Sabahları gözümü açtığımda erkek arkadaşımı göremiyorum, çünkü sekiz kiloluk kedimiz aramızda yatıyor. Sabah manzaram şöyle: Kafası yastığımda, kocaman gözleriyle bana dik dik bakan bir kedi, göğüs hizamda “hadi uyan” dercesine pıt pıt yatağa vuran kuyruğa eşlik eden -burnuma sokulmuş- bir çift arka pati ve uzaklarda bir yerde bir kara kedi. Ben uyanmadan hemen önce kalktığı yeri hâlâ sıcak.

Onlar Efe, Karaçi ve Muşka. Efe köpek, Karaçi ve Muşka kedi.

Ben burada kedi-köpek falan diyorum ama bir de onların kendilerini ne sandıklarına değinmem gerek. Efe kendini muhtemelen kedi zannediyor. Hayatta en sevdiği yaratıklar kediler. Köpeklerle değil, kedilerle oynamaya çalışıyor. Muşka, her hareketiyle “Ben insanım, arada sırada kedi gibi davranmam sizi yanıltmasın” diyor. Yastıkta yatıyor, sofrada oturuyor, gazete ve televizyona bayılıyor. Galiba aralarında kendini bilen sadece Karaçi. Başına buyruk bir kedi, kendini canı istediğinde sevdirir, biraz asosyal. Evde elektrik süpürgesinden korkan tek canlı. Ama o da bir garip duygusal, çaktırmasa da bana çok bağlı. Geçen sene bir proje için uzunca süre şehir dışına çıktığımda evden kaçtı. Ben döndükten tam bir hafta sonra yine kapıdaydı.

Beş kişilik mutlu yatağımıza hoşgeldiniz!