Orda bir köy var çoook uzakta

İçlerinden birisinin sırtında bir çuval var; belki un, belki şeker çuvalı...

Çuvalda, 3 yaşındaki Muharrem Taş var. Cansız bedeninin silüeti, ana rahmine kıvrılmış gibi belli belirsiz fark ediliyor çuvalda.

Minik Muharrem’in bedenini, zatürreden öldüğü mezradan 16 kilometre uzaktaki Van’ın Yalınca Köyü’ne götürüyorlar.

Bata-çıka yürüyor “cenaze kafilesi”... Sessiz-sedasız yürüyorlar; o sert coğrafyanın, yılların, buza kesmiş anların/anıların o yorgun alışkanlığı, tevekkülü var adımlarında...

Lorca’nın dizelerindeki gibi yürüyorlar; “Bir yanı tutuşmuş, ateş çemberi /Bir yanı buza kesmiş, sepserin”...

Muharrem’in ölümünden önce çekilen ömrü kadar kısacık görüntüleri de var DHA’nın yüreğe işleyen haberinde... Eline oyuncak yaptığı çorba kaşığıyla, anneciğinin Kürtçe küçücüğüm anlamında sevgi sözcüklerine, “Bak sen şu yavruma” babından kıkırdayan “Vıyyy” nidalarına, küçümen çığlıklarıyla karşılık veriyor.

Ardında, kaba taştan bir duvar ve plastik su bidonu seçiliyor.

* * *

Ailesinin yaşadığı köy ve mezra, “terörle mücadele” kapsamında yıllar önce boşaltılmış.

Bir kaç yıl önce de, yerleştirildikleri yerden “köye dönüş” projesiyle tekrar geriye...

Muharem hastalanmış, 1 Şubat’ta...

Jandarma’yı, 112 Acil Servis’i, İl Özel İdaresi’ni... Hasılı kelam arayacakları her yeri arayıp, 8-9 saat beklemişler... Ve geceyarısı 02.00’da son nefesini vermiş bebekleri...

Sonra, sırtlanmışlar o minik bedeni.. Yine kendi imkanlarıyla, yine bata-çıka 16 kilometre uzaktaki köye... Oradan da Van’a, otopsiye...

* * *

Bizden uzakta Van. Mezra da Van’dan uzakta; 125 kilometre...

Biz kar bekliyoruz burada; barajımız dolsun, soğuklar kırılsın, çoluk çocuğumuz az kartopu oynasın diye...

Onlar haftalardır karın kalkmasını bekliyorlar, orada...

Yani olmuyor, o paslı, aynı türkülerle “yakın” olunmuyor:

“Orda bir köy var uzakta /Gezmesek de, tozmasak da /O köy bizim köyümüzdür /Orda bir yol var uzakta / Dönmesek de, varmasak da /O yol bizim yolumuzdur”la olmuyor.