Azar azar azarlanarak

Bu yılın geyiği de, 2013’ün son iki rakamının uğursuzluğu, “tefsir”i ile gelir yakında...
13.3.2013 riskli bir gün olabilir, mesela. Konuşur, yazar, çizeriz biteviye...
Çünkü ortalıkta yeterince kıyamet, ussuz-uğursuz muhabbet dönse de, yine ekmek elden, laf gölden “mevzu” lazımdır bize.
Birbirine benzer günlerle yaşanan, bir zaman sonra da kalan ömürden geriye sayılan “hayat”ın konusu yoktur çünkü...
Zararsızca genelleştirilecek konular elzemdir... İki laf edilerek geçiştirilecek konular...
Muhteşem Yüzyıl’a öfkelenir, “Esra Abla Beni Eversene”deki çiftin mutluluğuna sevinir, “Behzat Ç.”yi ayıplar, geçer-geçinir-gideriz.
Çünkü, bir tek orada -uzaktan da olsa- kumanda bizdedir, elimizdedir...
* * *
Belki hayatı, “hayat” gibi yaşayamadığımız, öyle olduğu için de gerine gerine “Bu benim hayatım, sana ne” diyemediğimiz için -huyumuz kurusun- susturulmaya, azarlanmaya da elverişlidir tıynetimiz.
Takvimimizde olmasa da, mayamızda vardır biraz...
Önce hayat azarlar bizi.
Sonra o hayata, her yerden, her türlü hükmedenler, hükümet edenler...
TV ekranının karşısında azarlanırız, ajans haberlerinde...
Cevabını bir türlü bilemediğimiz (bulamadığımız) için, “sınıfımız”ın önünde azarlandığımız o kara tahta makus talihimizdir bizim.
Ömrümüzce, bir tek hayat bilgisi kitabından sorumlu olduğumuz halde, bir türlü öğrenemeyen öğrencileriz çünkü.
Bilgi dersen tek tip tedrisat.
Hayat dersen, orta ikiden terk...
* * *
Günlerimiz aynıdır, gecelerimiz -hava- yastıklı, hayatımız hep aynı...
Yaptığımız her şey aynı gelir bize.
Gittiğimiz her yer aynı...
Çünkü heryere “kendimizi” de götürürüz.
Biraz hüzün, çokça hayalkırıklığı ve bastırılmış bin bir duyguyu...
Ondandır sık sık, kendimizden sıkılmamız.
* * *
Günler hızla geçer, haftalar, aylar hızla.
Ayları bırakır, mevsimleri sayarız artık.
Sonra, “senede bir gün” gelir.
31 Aralık deriz, yeni bir yıl deriz, elverir, eğleniriz
Sabah kalkarız...
Bakarız aynaya, suretimizden azarlanırız.