Yaşar Nuri Öztürk: Kitap okuyorum!

Üç yaşından beri kitap okuyorum. İlginçtir, okumaya Arapça ile başladım. İlk hocam, babamdı. Sonra sırasıyla, Türkçe, Osmanlıca, Farsça, Fransızca ve nihayet İngilizce okur oldum.

Yıllar ve yıllardır okuyorum. Ve hálá, en çalışkan öğrencilerimden birkaç kat daha fazla okuyorum. Daha doğrusu, öğrenciliğim bitmek bilmiyor benim... Belki kızanlar olacak ama ben şöyle düşünüyorum:

Hayat, yalnız kitap okumak için bile yaşanmaya değer...

Masalarımın üstü oradan buradan gönderilmiş kucak kucak kitapla dolu...

Rumen şairi Vasile Poenaru da ‘‘Jungla Marina’’ adlı şiir kitabını göndermiş. Ne dilini bilirim, ne ülkesini tanırım. Neden göndermiş bana bu kitabı? İlk sayfaya yazdığı ithaf satırlarını okuyup kitabı karıştırınca sebep anlaşılıyor. Vasile, Türkçe biliyor, Yaşar Nuri'yi okuyor. Dahası kitabının son kısmına, ‘‘17 Ağustos 1999’’ adında küçük bir bölüm açarak üç Türkçe şiirini (birisi Türkçe-İngilizce karışık) eklemiş. İkisini vermek istiyorum.

I

‘‘Yaşamak ne güzel be kardeşim,

Derken geliyor deprem

Ne imreniyorum sana bilsen

Salkım söğüt yeşil elmalar

Gemilerim, yelkenli gemilerim

Dört kanatlı kuş

Akşam diyordun, işte oldu akşam

Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan

Nettik ki küsmüş gökler hepten

Bedava yaşıyoruz bedava

Derken geliyor deprem

Birdenbire...’’

II

‘‘Ağır yasta ağlıyorsun,

Gönüllerimizi sana çekiyorsun, Türkiye!

Derdin derdimiz,

Ölülerin ölülerimiz,

Seninle ağlıyoruz, Türkiye!

Tanrı bir

Tanrı işini bilir,

Biz kendi işimizi bile bilmezken

Tanrı'nınkini nasıl bilelim

Türkiye!

Biz yanındayız,

Sen canımızdasın her an,

İnsanın en güçlü aşkıyla seni seviyoruz

Türkiye!’’

Biz de seni sevdik, şair Vasile Poenaru. Ne yazık ki senin dilini, hatta kitabının adının ne anlama geldiğini bile bilmiyorum. Ama arka kapaktaki resminden temiz ve sıcak bir insan yüzüne sahip olduğunu görüyor ve seni selamlıyorum.

Yaz Vasile, yaz! Şiirde aranacak mutluluğu kan ve dehşette arayan sözde ‘‘insanlık’’ için bir ışık yaratabiliriz ümidiyle durmadan yaz!..

Seni selamlıyorum, Vasile Poenaru, seni kucaklıyorum!