Kimse bana acımasın ben tam bir insanım
Etten ve kemikten bacağın yerini alan mekanik parçayla olimpiyatlara hazırlanıyor Kortney Clemons.
İki buçuk yıl önce Irak Savaşı’nda sol bacağını kaybetti Clemons. O ilk anın şokunu atlattı. Kendini tekrar buldu spor sayesinde. Tıpkı sakatlar ordusundaki yüzlerce diğer asker gibi...
![/images/100/0x0/55ea3f59f018fbb8f873cce2]()
Sabah gözlerini açıyor, her tarafı sancı içinde, dişleri bile acıyor. Çevresine bakıyor, beyaz çarşaflar, beyaz karyolalar, hemşireler. Evet, burası hastane.
Yatağında doğrulmak istiyor, zorlanıyor. Üzerindeki yorganı çektiğinde, o da ne, aman Tanrım, tek bacağı yok. Hüngür hüngür ağlamaya başlıyor.
27 yaşındaki Kortney Clemons, 2005 yılı şubat ayında Irak’ta devriye gezerken, bindikleri cip bombalı saldırıya uğruyor. Dört asker hemen orada ölüyor. Clemons kanlar içinde yerde yatarken, yardıma koşan askeri ambulans, onun kurtulacağına ihtimal vermiyor.
İlk yardım, Bağdat’ta ilk tıbbi müdahale, uçakla Almanya’da ABD’ye ait askeri hastane derken, tek bacağını kaybediyor, ama hayatı kurtuluyor.
Bir süre sonra, kopan bacağın yerine protez takılıyor. Etten ve kemikten bacağın yerini, demirden ve çelikten, vidalı, soğuk bir mekanik parça alıyor. Kendini ayakta tutan, ama kendine ait olmayan bir demir parçası.
Demir parçasını bacak yerine taşırken fiziki olarak yoruluyor, manevi olarak bitap düşüyor. Hayata iyice küsüyor. Günde beş, altı kez, o demir parçasını koparıp atmak geliyor içinden. Sonra mantık ağır basıyor ve o parçayla iyi geçinmek gerektiğine bir kez daha inanıyor.
ONU SPOR KURTARDI
Kendi kendine bu işkenceden onu kurtaran spor oldu: "Bir ayağım yok diye, nefes almaktan vazgeçmek anına yaklaştığımda, imdadıma spor yetişti. Spor, hayatı bana olduğu gibi kabul etmeyi öğretti, bir adım ötesi, hayatın rekabete dayalı olduğunu yeniden anımsattı."
Hayata yeniden başlamak duygusuyla er Kortney Clemens koşmaya başlıyor. Antrenman ve spor olsun diye değil, engelliler arası yarışlara katılmak üzere.
İddialı olduğu dal, 100 metre. Biri etten ve kemikten, öteki demir ve çelikten bacaklarıyla, Clemons altı ay içinde 100 metreyi 14.14 saniyede koşmayı başarıyor.
Irak savaşında sakat kalanlar ordusu içinde, uluslararası engelli yarışlarına katılan ilk sakat asker o. Geçen yıl Güney Kore’de, bu yıl mayısta Manchester’daki dünya şampiyonasında ve Ağustos’ta Rio de Janeiro’daki PanAmerikan Oyunları’na katılıyor. Gelecek yıl Pekin’deki bedensel engelliler oyunları Paralympics’te 100 metrede altın madalyaya göz dikiyor.
32 GÜNDE 15 AMELİYAT
Clemons ilk olduğu için, ondan çok söz ediliyor. Onun yanında, gündemdeki diğer sakat, bir kadın teğmen, Melissa Stockwell (sağda). Bağdat’taki bir bombalı saldırıda onun da arabası havaya uçuyor. Kendinden geçen Melissa, gözlerini 32 gün sonra açıyor. 32 günde tam 15 ameliyat geçirmiş. Şimdi o da, tek bacaklı.
Yaşama hırsıyla o da spora yöneliyor. O yüzüyor. 100 metre serbest ve 100 metre kelebek yüzme yarışlarına katılmak üzere, engelli olimpiyatlarına hazırlanan takımda yerini alıyor.
Vietnam Savaşı’nda her dört yaralı Amerikan askerinden biri ölüyor. Gelişen tıp sayesinde, Irak’ta her on yaralı askerden biri hayatını kaybediyor. Bu iyi sonucun, acı bir bilançosu var: Sakatlar ordusu.
Şu anda, Irak’ta elini, kolunu, bacağını kaybeden 594 Amerikan askeri, çeşitli spor dallarında 2008 engelliler olimpiyatlarına gidecek takıma katılmak amacıyla, birbiriyle yarışıyor.
Hepsinin ağzında aynı cümle: "Kimse bana acımasın, ben tam bir insanım."
Acımak, o duygu arkada. Amerika onlara ağlıyor.
HANGİ GAZETEYİ AÇSAM ASKER HABERİ VAR
Bir hafta kaldığım ABD’de hangi gazeteyi ya da dergiyi açsam, her gün Irak Savaşı’na ilişkin siyasal ve askeri haberler görüyorum. Birkaç sütunluk haberler. Bunun yanı sıra, tam sayfa, ama birkaç tane tam sayfa. İki tür fotoğraf ve haber var. Biri, isim ve tarih vererek, "son bir ay içinde toprağa düşenler" başlığı altında, Irak’ta ölen Amerikan askerlerinin fotoğrafları. Diğeri, savaşta sakat kalanlar ve yeni hayatlarına ilişkin röportajlar. "Sakat kalanların spora yönelmesi ve engelli olimpiyatları hazırlıklarına dönük" haberler.
Sabah gözlerini açıyor, her tarafı sancı içinde, dişleri bile acıyor. Çevresine bakıyor, beyaz çarşaflar, beyaz karyolalar, hemşireler. Evet, burası hastane.
Yatağında doğrulmak istiyor, zorlanıyor. Üzerindeki yorganı çektiğinde, o da ne, aman Tanrım, tek bacağı yok. Hüngür hüngür ağlamaya başlıyor.
27 yaşındaki Kortney Clemons, 2005 yılı şubat ayında Irak’ta devriye gezerken, bindikleri cip bombalı saldırıya uğruyor. Dört asker hemen orada ölüyor. Clemons kanlar içinde yerde yatarken, yardıma koşan askeri ambulans, onun kurtulacağına ihtimal vermiyor.
İlk yardım, Bağdat’ta ilk tıbbi müdahale, uçakla Almanya’da ABD’ye ait askeri hastane derken, tek bacağını kaybediyor, ama hayatı kurtuluyor.
Bir süre sonra, kopan bacağın yerine protez takılıyor. Etten ve kemikten bacağın yerini, demirden ve çelikten, vidalı, soğuk bir mekanik parça alıyor. Kendini ayakta tutan, ama kendine ait olmayan bir demir parçası.
Demir parçasını bacak yerine taşırken fiziki olarak yoruluyor, manevi olarak bitap düşüyor. Hayata iyice küsüyor. Günde beş, altı kez, o demir parçasını koparıp atmak geliyor içinden. Sonra mantık ağır basıyor ve o parçayla iyi geçinmek gerektiğine bir kez daha inanıyor.
ONU SPOR KURTARDI
Kendi kendine bu işkenceden onu kurtaran spor oldu: "Bir ayağım yok diye, nefes almaktan vazgeçmek anına yaklaştığımda, imdadıma spor yetişti. Spor, hayatı bana olduğu gibi kabul etmeyi öğretti, bir adım ötesi, hayatın rekabete dayalı olduğunu yeniden anımsattı."
Hayata yeniden başlamak duygusuyla er Kortney Clemens koşmaya başlıyor. Antrenman ve spor olsun diye değil, engelliler arası yarışlara katılmak üzere.
İddialı olduğu dal, 100 metre. Biri etten ve kemikten, öteki demir ve çelikten bacaklarıyla, Clemons altı ay içinde 100 metreyi 14.14 saniyede koşmayı başarıyor.
Irak savaşında sakat kalanlar ordusu içinde, uluslararası engelli yarışlarına katılan ilk sakat asker o. Geçen yıl Güney Kore’de, bu yıl mayısta Manchester’daki dünya şampiyonasında ve Ağustos’ta Rio de Janeiro’daki PanAmerikan Oyunları’na katılıyor. Gelecek yıl Pekin’deki bedensel engelliler oyunları Paralympics’te 100 metrede altın madalyaya göz dikiyor.
32 GÜNDE 15 AMELİYAT
Clemons ilk olduğu için, ondan çok söz ediliyor. Onun yanında, gündemdeki diğer sakat, bir kadın teğmen, Melissa Stockwell (sağda). Bağdat’taki bir bombalı saldırıda onun da arabası havaya uçuyor. Kendinden geçen Melissa, gözlerini 32 gün sonra açıyor. 32 günde tam 15 ameliyat geçirmiş. Şimdi o da, tek bacaklı.
Yaşama hırsıyla o da spora yöneliyor. O yüzüyor. 100 metre serbest ve 100 metre kelebek yüzme yarışlarına katılmak üzere, engelli olimpiyatlarına hazırlanan takımda yerini alıyor.
Vietnam Savaşı’nda her dört yaralı Amerikan askerinden biri ölüyor. Gelişen tıp sayesinde, Irak’ta her on yaralı askerden biri hayatını kaybediyor. Bu iyi sonucun, acı bir bilançosu var: Sakatlar ordusu.
Şu anda, Irak’ta elini, kolunu, bacağını kaybeden 594 Amerikan askeri, çeşitli spor dallarında 2008 engelliler olimpiyatlarına gidecek takıma katılmak amacıyla, birbiriyle yarışıyor.
Hepsinin ağzında aynı cümle: "Kimse bana acımasın, ben tam bir insanım."
Acımak, o duygu arkada. Amerika onlara ağlıyor.
HANGİ GAZETEYİ AÇSAM ASKER HABERİ VAR
Bir hafta kaldığım ABD’de hangi gazeteyi ya da dergiyi açsam, her gün Irak Savaşı’na ilişkin siyasal ve askeri haberler görüyorum. Birkaç sütunluk haberler. Bunun yanı sıra, tam sayfa, ama birkaç tane tam sayfa. İki tür fotoğraf ve haber var. Biri, isim ve tarih vererek, "son bir ay içinde toprağa düşenler" başlığı altında, Irak’ta ölen Amerikan askerlerinin fotoğrafları. Diğeri, savaşta sakat kalanlar ve yeni hayatlarına ilişkin röportajlar. "Sakat kalanların spora yönelmesi ve engelli olimpiyatları hazırlıklarına dönük" haberler.
