Rusya nerede biter, Kırım nereye düşer?

Mesele kendi kaderini tayin etme hakkına gelince, işler zaten hep böyle yürüyor. Batı’nın çıkarları nerede başlar ya da biterse, bir devletin sınırları da orada başlayıp orada bitiyor.
*
DÜN Kırım’da yapılan “şey” bir referandumdan ziyade, malûmun ilanıydı. Yüzde 58.5’i Rus kökenli olan halk, eşyanın tabiatı gereği Rusya’ya bağlanmayı seçti. Hem de Seçim Kurulu Başkanı’nın açıklamasına göre yüzde 96.77’lik bir destekle.
Batı’nın gönlü Kırım’ın Rusya’ya bağlanmasına her ne kadar el vermese de, çıkarları gereği pek efelenemedi. Almanya Şansölyesi Merkel ancak uzun süre sessiz kaldıktan sonra devreye girip Putin’i uyardı ve bir ara formül bulmaya çalıştı. Ama günün sonunda gazının üçte birini aldığı ve altı bin şirketi bulunan Rusya’ya karşı, el mahkûm, sindi.
Fransa da gaz alışverişi nedeniyle benzer vaziyette. ABD ise Suriye, İran ve Afganistan’ın altından Rusyasız kalkamayacağını çok iyi idrak etmiş durumda. Hakeza Çin’e karşı yürüttüğü mücadelede de öyle.
Türkiye de Batı’nın sembolik karşıtlığına katıldı elbet. Ancak Rusya’ya girift ilişkileri Ankara’yı da bir noktada durduruyor.
Tüm bu nedenlerden ötürü yaptırım kararının ötesine geçemeyecek bir Batı karşısında, Kırım halkı da kendi kaderini çizebildi.
*
KOSOVA ise Batı’nın arzuhâli ile kavuşabilmişti 2008’de bağımsızlığına. Her ne kadar Arnavutların zulüm görmesi o gün gerekçe olarak öne sürüldüyse de, her zulüm gören halka bağımsızlığın altın tepside sunulmadığı malûmunuz. Zira Batının çıkarları mevzubahis olduğunda, gerisi ancak teferruat oluyor.
Zengin petrol, uranyum ve altın yataklarına sahip Güney Sudan da Batı’nın güçlü desteği olmadan, 2011’de devletler kulübüne girmeyi başaramazdı.
*
BATI’nın gönlü razı olmadığında ise rüzgâr ters yönde estiriliyor. Buna 2014 yılında bağımsızlığını oylayacak üç halk dâhil: İskoçya, Katalonya ve Kanada’nın Quebec (Kebek) eyaleti.
İskoçyalılar İngiltere direndiği için bağımsızlıklarına on yıllardır kavuşamıyorlar. Londra’ya daha ancak referandum yapılmasını kabûl ettirebildiler. Büyük gün 18 Eylül.
İspanya nüfusunun yüzde 16’sını oluşturan Katalanlar da aynı durumda. Milli gelirin yüzde 20’sini ve vergi gelirlerinin yüzde 21’ini karşılayan Katalanların ayrılmasına başından beri direniyor İspanya. 9 Kasım’da da Katalanlar gidiyor sandığa.
Kanada’nın Quebec eyaletinde de vaziyet benzer. 1968’den bu yana Batı’ya rağmen bağımsızlığı savunan Quebecois partisi 7 Nisan’daki yerel seçimlerde çoğunluğu alırsa, halkın kaderi değişecek.
*
UZUN lafın kısası, ancak jeostratejik satranç tahtasında şansı yaver giden bir halk “ben varım” diyebiliyor şu dünyada. Bu bol çifte standartlı, muammalı durumun ise artık uluslararası bir standarda bağlanması gerekiyor. Zira her zaman Batı nerede bitiyor, Rusya nerede başlıyor, belli olmuyor.