Bu Chelsea-Drogba maçı değildi

Maç başlamadan önce aklımdan geçenler: “Drogba duygusallıktan kurtulup acaba bu maçın formasını giydiği takım için ne kadar önemli olduğunu hatırlar mı? Birileri çıkıp bu maç Chelsea-Drogba maçı değil de Chelsea-Galatasaray maçı diye arkadaşlarını ve Drogba’yı da silkeler mi?” idi.
Maçın başlama düdüğü ile gördük ki maalesef umut ettiğimiz şeyler sadece güzel ve uzak bir ihtimalmiş. Sahada görünen tabloda sanki herkes rüya aleminde herkes başka bir diyardaydı. Zaten karşında duvar gibi çok iyi duran bir takım var. Keza ilk maçta da öylelerdi. Girdikleri her atağı bitirmeyi çok iyi biliyorlar. Nitekim daha ilk yarıda alınan 2-0’lık skorla da bunu gördük.
Mancini ikinci yarı Melo’yu Chedjou ile Semih’in arkasına atarak liberolu sisteme döndü. Üzgünüm Sinyor, kimilerine göre üçlü sistem denilebilir ama bana bu seviyede sanki defansif bir önlem almışsın gibi geldi. Çözüm oldu mu? Hayır olmadı tabii yine yürüye yürüye geldiler. 90. dakikada Drogba ile bulduğumuz en net pozisyon bile O’nun maçta olmadığının göstergesiydi.

En kötü Galatasaray

Kalite farkını, bu seviyede oynama alışkanlığını, iç saha avantajını, deplasman fobisini vs. anlarım. Ama birileri Mancini’ye özellikle dışarıdaki maçlar için; Galatasaray genlerinde rakibinin oyununu kabul etmenin, mahkum oynamanın olmadığını anlatmalı! Kaldı ki içerde de takım genleri ile kazanıyor.
Birçok futbolcu için üzüldüm maçı izlerken. Çünkü özel bir akşam geçirdiler. Sonuç ne olursa olsun oynamanın keyfini yaşayamamak üzüntü verici olmuştur. Maç kaybedilebilir, bu ne ilk mağlubiyet Galatasaray için ne de son mağlubiyet olacak. Ama ben bu sene Galatasaray’ı hiç bu kadar kötü görmemiştim.
Yine söylüyorum; ülke olarak elde ettiğimiz bütün başarıları inceleyin. Hepsinde sahada tek yumruk olunmuştur. Herkes bir amaç etrafında kenetlenmiş tek yürek tek vücut olmuştur. O kimya bozulmuşsa eğer, bu seviyede tutunman ne büyük isimle ne büyük transferler ne de yetenekle mümkün!