İslamcılık...

Fakat Akif Emre, Ali Bulaç, Faruk Beşer ve emsali kaliteli İslamcı yazarları kaçırmadan okumaya çalışırım. Bunlardan İsmail Kılıçarslan geçenlerde, “Hocam, Biraz Sosyoloji Çalışsan” başlıklı bir makale yazdı. Şöyle diyor:
“Miladi 1325 yılında yazılmış bir fıkıh kitabını neredeyse ezbere bilen bir dünya hoca bulabilirim. Ancak mesela başörtülü kızların sözgelimi Çengelköy’deki o lüks kafede ne işleri olduğuna dair sosyolojik çözümlemeye sahip bir tane bile hoca bulmakta zorlanacağım aşikâr.” (Yeni Şafak, 20 Ocak)
Kılıçarslan, “hocaların” böyle ciddi bilimsel konularla ilgilenmek yerine, kendilerine “askerler, serdengeçtiler” yetiştirdiklerini yazıyor. “Bu askerler ilmi bir meseleyi bile neredeyse meydan muharebesine çevirme iştiyakındalar.”
Kılıçarslan’ın bu satırları, siyasi militanlaşmanın nasıl bir zihni kısırlığa yol açtığını gösteriyor.

TÜRKİYE’DE NEO-İSLAMCILIK

Türkiye’de 1970’lerden itibaren “Tefekkür”den çok siyasi hamaset yüklü bir Neo-İslamcılık oluştu. “Devrim” kavramını kendisi için benimseyen, kendi “devrimi”ni hukuktan üstün tutan bir Neo-İslamcılık!
İkinci Meşrutiyet İslamcılarında gördüğümüz köklü geleneğe, yüksek entelektüel düzeye ve yenilikçi düşünceye sahip olmayan, daha çok Ortadoğu’dan tercümelerle oluşmuş bir İslamcılıktır bu.
Cevdet Paşa’yı, Sait Halim’i, Mansurizade’yi tanımayanlar Mısırlı Seyyid Kutup ve Pakistanlı Mevdudi ile motive oldular.
Fikirler tarihimizin önde gelen araştırmacılarından Prof. İsmail Kara’nın tespiti şöyledir:
“Resmi tarihçilikte olduğu şekilde... Yakın tarihe ‘kahramanlar ve hainler’ gibi ara renkleri olmayan iki zıt kutbun mücadelesi olarak bakma temayülü İslamcı çevrelerde ne yazık ki henüz aşılamamıştır.” (Modernleşme ile Din Arasında, Dergâh Yayınları, s. 105)

SİYASETİN DİLİ

Ortaya çıkan siyaset söyleminde de “kahramanlar ve hainler” savaşından başka akılda kalacak, yeni nesillerin zihninde yer alacak ne var?
Nerede İslam’ın tarihteki o muhteşem ahlaki ve entelektüel mirası?
150 yıl önce Osmanlı’nın din farkı gözetmeden vatandaşların eşitliğini ilan ettiği Türkiye’de, bugün “eşit vatandaşlığın İslam’la bağdaşmayacağını” yazanlar var, yüzlerce yıl önceki fıkıh kitaplarından alıntı yaparak! Hele etik alanda da ortaya çıkan irtifa kaybı İslam’ın ahlaki özüyle tam tezat halindedir. Modern hukukta pek çok ayrıntıları bulunan yolsuzluk konularını “Devletin cebinden bir şey çıkmış mı?” sorusuna indirgemek bunun hazin bir örneğidir.

BOKO HARAM VS.

El Kaide, IŞİD, Boko Haram, kanlı mezhep çatışmaları...
Ortada apaçık devasa bir sorun olduğu halde tek söylenen, bunları “dış güçlerin komplosu” olarak nitelemek!
Fakat “Miladi 1325 yılında yazılmış bir fıkıh kitabını neredeyse ezbere bilen”, buna karşılık dünyada sadece teknolojinin değil, hak ve hürriyet anlayışının, bizzat hukukun kendisinin değiştiğini anlayamayan bir anlayış, bir de militanlaşırsa varacağı yer neresidir?!
Çağımızda İslam dünyasının en büyük sorunu, tarihteki fıkıh kitaplarını “neredeyse ezbere bilmek”, fakat çağın değişimi hakkında bir fikre, hatta sosyolojik bir meraka bile sahip olamamaktır.
Onun için “azgelişmişlik” hali bütün illetleriyle sürüp gidiyor.
İslami akımlar, İslam’ı siyasallaşmaktan kurtarıp yüksek manevi ve entelektüel değerlerle yeniden donanmayı başaramazlarsa, daha nasıl çöküşlerin ortaya çıkabileceğini herkesten çok düşünmelidir. Hem de titreyerek!