Mağdur İzmir fail bizleriz

Çok değil, 1950’li yıllarda pırıl pırıl bir körfezimiz varmış ve biz bu güzelliğe el birliği ile kıymışız.
O zamanların İzmir’i birkaç yüz bin kişiydi.
Çoğunluk mübadildi.
Daha Anadolu’dan göç başlamamıştı.
Şimdilerde hakir görülen Araplar ve Afganlılar gelmemişti.
Bu kentin şanssızlığı hiçbirimizin kadim İzmirli olmamasıdır.
Geçmişi yaşamayan geleceği de düşünmez ve acımasız olur.
Bilinçsiz bir vandallıkla hançeri sapladık ve körfezi dünyanın en büyük “lağım çukuruna” dönüştürdük.
Tamam akıllanmış gözüküyoruz, ama “olmuyor”, giden güzellik bir türlü geri gelemiyor.
Cürüm sadece bununla kalmadı tabii ki...
O tüm kıyı boyunca sıralanan her biri inci tanesi gibi yapılar, iç kesimlerdeki cumbalı Rum evleri, bir marifetmiş gibi ucuz apartmanlara dönüştürüldü.
Atilla İlhan’ın şiirindeki gibi, bizim kuşaktakiler “cinayeti gördü, üstelik failleri de bizatihi bizlerdik.”

-----

Kabak tadı verdi

GEÇEN hafta Karşıyaka ile Göztepe kadın voleybol takımlarının karşılaşmasında yine bazı seyirciler olay çıkardı.
Bakınız, dünya genelinde hiç olmaz değil, bazı spor kulüpleri bir takım yaşanmışlıklardan ötürü geleneksel olarak çekişme içinde olabilirler.
Ancak, doğru olan sporun; sınıfsal, etnik, kültürel, ayrışmaların vesilesi olmamasıdır.
Daire ile simgelenen altı kıtanın iç içe geçmiş olimpiyat logosu böylesi bir barış ülküsüne işaret eder.
Tabii ki, seviyeli bir rekabet her türden spor müsabakasının rengidir.
Ama maalesef bizim ülkemizde bu sınır hep aşılıyor.
Aşılıyor dediysek de üç büyük kulüp arasındaki rekabet de dahil, hiç biri Göztepe – Karşıyaka bir kısım seyircisi arasında yaşanan rezilliğin boyutlarına varmıyor.
Bu fanatikler neye öykünüyorlar, gerekçeleri nedir, hangi tatminlerin peşindeler bilemiyoruz.
Kesin olan, lümpen tutumlar sergileyen bir şirazesiz kalabalığın iki güzide kulübümüzü ve gerçek taraftarları kirlettiğidir.
Sporda şiddetin önlenmesi ile ilgili mevzuat bu tipler için en sert şekliyle uygulaması gerekir.