Umut

Yine ve yeniden yürekler yandı…

Sorumlular ya da sorumsuzlar, zamanla değişen algı düzeyi, gelişen yanlarımız,

ee illa eksiklerimiz…

Çokça şey konuşulabilir ama şu anda aslolan canlardır.

…

Bu noktada yurdum insanının insani düzeyin görmek, gerçek anlamda hem mutluluk hem de gurur verici.

Üstelik yine ve yeniden…

Hatta hiç geri adım atmadan hep

daha fazlasıyla.

…

Memleketim insanı;

tarihin, ekonominin, dönemsel sıkıntıların, hayat gailesinin neresinde olduğuna bakmadan el uzatmayı hep biliyor.

Dünyada elbet başka örnekler vardır lakin,

bunun çok ama çok özel bir özelliğimiz olduğunu bilmeyenimiz

yoktur sanırım.

…

Aynı özelliğin çalışan insandan kurumlara sirayet ettiğini söylememiz çok mümkün. Ya da kurumlarımız zaman içinde

kendini oluşturan bireylere uyum sağlıyor.

Kim bilir?

Kurumun insani düzeyini yükselten çalışan,

çalışanı bu yönde motive edip birlik sağlayan kurum,

birbirinden feyz alan beyaz yakalı, vs.

Niyetim konuyu yumurta ve tavuk ikilemine taşımak değil elbet, hatta

karşılıklı etkileşimin anlamına ayrıca değinme gerekliliği

mühim düşüncesindeyim.

…

Fark ettiniz mi?

Bir anda organize olan firmaları, yardım ekibi oluşturan her kademeden insanları,

sosyal medyayı belki de tek anlamlı hali ile kullanma çabasını,

bilgi yayılımını,

kurumların önce bölgedeki kendi çalışanlarına sahip çıkıp ardından “daha fazla ne yapabiliriz?” refleksini,

bir olma konusunda ki örnek tavırları…

Yeri geldiğinde artı ve eksi yönde eleştiriler getirdiğim kurumsal firmaların

ve beyaz yaka insanının yine yeri geldiğinde harika sosyal sorumluluk görevleri üstlendiğini bilen biri olarak bu manzara bende

bunca acının içinde bir şeyi tetikledi;

umut!

…

Bu insani hareketliliğin ve kalitenin, geleceğe dair birçok konuda umut verici olduğunu görmemiz lazım.

…

Dilerim ki bu birlik, şu an biraz olsun yaralara merhem olabilir.

Dilerim ki bir daha canlar yanmaz.

…

Geçmiş olsun dileği ve taziye ile.

ŞahapT.