ORHAN’A TEŞEKKÜRLER

Cumartesi öğlen sevgili Emre Kongar’la Narlıdere’de Bizim Gazino’da yemekteyiz.�
Hava limonata gibi…  Levrek ısmarlıyoruz.  Meze olarak ızgara enginar… Sıcak ot tabağı.. Emre Hoca midehassasiyeti nedeniyle içki içemiyor.  Ben buz gibi bir bira söylüyorum.
O arada denizden çırpıntı sesi geliyor.  Dönüp bakıyorum irice bir martı bir şeylerle uğraşıyor.  Havalanmaya çalışıyor havalanamıyor.  Gagalıyor, dönüyor, çırpınıyor.  Oltaya falan mı takıldı acaba diye şüpheleniyorum.  Bir daha deniyor, yine havalanamıyor. �
Gidip şöyle bir göz atıyorum kıyıdan atılmış bir olta yok.  Garson arkadaşlara sesleniyorum.  Bir baksanıza diyorum.  Hep birlikte martıya ne olduğunu çözmeye çalışıyoruz.
Bir arkadaş mayosunu giyip geliyor.  Suya atlıyor düşüyor martının peşine.  Tabii martı yaklaştırmıyor.  Uğraşıyor olmuyor.  Dalarak deniyor, martı yine uzaklaşıyor.�
Kıyıdakiler boş ver, dön artık diyorlar.  Pes etmiyor.  Sonra bir şekilde martıyı yakalamayı beceriyor.  Beraberce kıyıya yüzüyorlar.  Martı artık direnmiyor.  Hem yorulmuş,  hem de yanına gelenin “iyi” olduğunu hissetmiş gibi. �

Yanlarına gidiyorum.  Kıbrıs olta dedikleri oltadan dolanmış martıya.  Kafasında, kanadında, gagasında iğneler… Altı yedi tane.  Tek tek çıkarıyorlar iğneleri.�

Hayvan rahatlıyor.  Teşekkür eder gibi bakıyor.

Tüm iğneler çıkarıldıktan sonra kurtarıcısı martıyı usulca suya bırakıyor.  Kuş yeniden kanat çırpmayı deniyor.  Başarıyor.  Güzelce havalanıyor.  Sonra daha da yükseklere çıkıyor.  Sanki kendini test ediyor.  Her şey yolunda görünüyor.�
Derin bir oh çekiyorum.  Emre Hoca da çok memnun oluyor bu kolektif uğraşın başarıya ulaşmasına…    �
Kurtarıcının adı Orhan Özekinci.  Narlıdere’de Bizim Gazino’da bulaşıkçı olarak çalışıyor.
Bir kuşun canını kurtarmak için kahramanca uğraştı.  Bu duyarlılığı gösterdi.  Arkadaşları da ona yardımcı oldu.
Aslında bu Orhan’a ve arkadaşlarına teşekkür yazısı…�

Sağ olunuz.  İyi ki varsınız.  Orhan gibiler iyi ki var.