Yetmez mi?

Film başlıyor.

- Yine Valiliğe gidip izin istenecek.

- Valilik, yine izin vermeyecek.

- Sendikalar yine direnecek...

İlle de Taksim.

* * *

Sonra?

Film devam edecek.

Sendikalar yine diyecek ki:

- Taksim Meydanı’na gelmemizi kimse engelleyemez.

Valilik yine diyecek ki:

- Gelmeyin... Karşınızda polisi bulursunuz.

Belki sonra yumuşayacak:

- Gelin ama beş yüz kişi gelin... Çelenginizi bırakın, bildirinizi okuyun gidin.

- Beşyüz olmaz, beşbin olsun.

- Beşbin çok, bin olsun.

* * *

Ve filmin sonu.

Yine 1 Mayıs günü.

Yine şehir gergin.

Taraflar mevzilenmiş.

İşçi olmadığı kesin, taşlı, sopalı, vurdulu kırdılı acayip gençler, beş koldan yine Taksim’e ilerliyor.

Vitrinler yine kırılıyor, arabalar yine devriliyor.

Stop.

Burada 1 dakika duralım.

Her yıl olduğu gibi yine bir sualim var size...

Aynı sual:

- Polis ne yapmalı?

Bu durumda polis ne yapmalı sahi?

Nasıl davranmalı?

Şefkat?

Şiddet?

Tatlı sert?

* * *

Soruyorum, çünkü 2 Mayıs tarihli gazeteler yine şöyle çıkacak:

- İşçiye dayak.

- Orantısız güç.

- Taksim’de meydan savaşı.

Çok bıktırıcı.

Aynı film her yıl izlenir mi? 1 Mayıs bu kadar monoton bir nesne mi?

Onu parlatıp yüceltecek bir zekâ, bir buluş, mümkün değil mi?

Buyurun, devam edin öyleyse.

Zaten 1 Mayıs’tan 1 hafta evvel, daha da kabiliyetsiz bir film izleyeceğiz... O da her yıl tekrar...

O da bir temcit pilavı:

- 24 Nisan.

Yeter yahu.

Papağandan daha ezberci olabilir mi insan? Bir santim gelişme göstermez mi?