Nerden nereye...

İlk defa Türkiye’ye gelişini hatırlıyorum.

Biz çocuktuk... Nasıl da heyecanla inmiştik sahillere.

Amerikalılar gelmiş diyerek koşuşturuyor, Coni’leri heyecanla selamlıyorduk. Sanki uzaydan yaratıklar gelmişti.

Kendimizi beğendirmek için caddeler temizleniyor, kirli duvarlar boyanıyor, barlar pavyonlar badana yapılıyordu.

Çağ atladığımızı zannettik.

Hey gidi günler.

***

Şimdi öyle mi?

Amerikalılara o gün duyduğumuz ilgi ve sempati, sonraları kırgınlığa ve hatta öfkeye dönüşmüştür.

68 Kuşağı’yla başlayan tepkiler, çeşitli sebepler yüzünden (hepsini tek tek saymayayım) gittikçe büyüdü büyüdü, işte bugün doruğa ulaştı. Şu Suriye’deki rezalet de zaten üstüne tüy dikti.

***

Niye yazıyorum?

Hükümetler gelir geçer... Darılırlar barışırlar...Tekrar darılırlar tekrar barışırlar.

Yaşasın diplomasi.

Ama halkın kırgınlığı başkadır. Onun kalbi kolay tamir edilmez.

Amerika şunu bilmiyor:

- Türk Halkı’nı kaybetti.

Tekrar kazanamaz mı?

Onu bilmem.

Biz, Rusya’ya taa Demirperde döneminden kalan kırık - dökük duygularımızı bile, yeni yeni tamir edebiliyoruz...

Yani, kolay değil.