Memleketimi Seviyorum (Názım Hikmet)

Hiçbir şey gideremez iç sıkıntımı

memleketimin şarkıları tütünü gibi.

Memleketim:

Bedreddin, Sinan, Yunus Emre ve Sakarya,

kurşun kubbeler ve fabrika bacaları,

benim o kendinden bile gizleyerek

sarkık bıyıkları altından gülen halkımın eseridir.

Memleketim.

Memleketim ne kadar geniş:

Dolaşmakla bitmez, tükenmez gibi geliyor insana.

Edirne, İzmir, Ulukışla, Maraş, Trabzon, Erzurum.

Erzurum yaylasını yalnız türkülerinden tanıyorum,

ve güneye

pamuk işleyenlere gitmek için

Toroslardan bir kere olsun geçmedim diye

utanıyorum.

Memleketim:

develer, tiren, Ford arabaları ve hasta eşekler,

kavak söğüt ve kırmızı toprak.

Memleketim:

Çam ormanlarını, en tatlı suları ve dağbaşı göllerini

seven alabalık

ve onun yarım kiloluğu,

pulsuz gümüş derisinde kızıltılarla

Bolu’nun Abant gölünde yüzer.

Memleketim:

Ankara ovasında keçiler:

kumral, ipekli, uzun kürklerin parıldaması,

yağlı, ağır fındığı Giresun’un.

Al yanakları mis gibi kokan Amasya elması.

Zeytin, incir, kavun ve renk renk salkım salkım üzümler

ve sonra kara saban

ve sonra kara sığır

ve sonra: ileri, güzel, iyi her şeyi

hayran bir çocuk sevinciyle kabule hazır

çalışkan, namuslu, yiğit insanlarım

yarı aç, yarı tok...

* * *

Hapishanede "Memleketimden İnsan Manzaraları" adlı bir başyapıtı yazmış, hapishanelere ve sürgüne rağmen ülkesine ve halkına küsmemiş Názım Hikmet’in bu şiiri ile bütün okurlarımın 2007 yılını kutlarım.