Anneler ve çocukları

Bu ilişki gizemli değil aslında, bence gayet normal ve doğal. Tersi tuhaf olurdu.

Film bu duygunun gücünü doğaüstü gelişmelerle sorguluyor. Julianne Moore inanılmaz bir oyunculuk gösterisi yapıyor filmde. Oğlunu bir uçak kazasında kaybetmiş anneyi canlandırıyor. Psikolojik yardım alıyor bu olayı atlatabilmek için.

Ancak bir an Moore’un kişilik bölünmesi yaşadığı ve hiç olmayan çocuğu için yas tuttuğu izlenimi veriliyor. Bütün kanıtlar birer birer yok oluyor çünkü. Somut kayıtları yok edebilirsiniz ama bir annenin çocuğuyla ilgili hatıralarını aynı kolaylıkla silebilir misiniz?

Bilimkurgu yönü burada başlıyor filmin. Çocuğun ölmediği, uzaylılar tarafından anne-oğul bağının araştırılması için denek olarak kaçırıldığı ortaya çıkıyor.

Babalara hafiften bir iğne batırılmıyor da değil. Çünkü onların hafızaları kolayca silinebilirken anne her şeye rağmen sonuna kadar direnebiliyor.

Filmin bilimkurgu tarafı bana biraz zorlama gibi geldi. En azından başlarda seyirciye yaşattığı ikilem daha başarılıydı.

Özellikle annelerin filmden çok daha büyük bir zevk alacağı şüphesiz.