Çocuk istismarının çözümü idam değil ‘vicdan hapsi’dir

Dünyada çocuk haklarıyla ilgili bir bildiriyi dünyaya ilk haykıran toplumuz. 1930'lu yıllarda Nakiye Elgün öğretmen Taksim Cumhuriyet Meydanında çocuklarla birlikte dünyanın ilk çocuk hakları bildirisini okudu ve eylem yaptı. Bugün herkesin bildiği Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi bile taa 1989'da imzalanabildi.

Atalarımız yürekli ve vicdanlı insanlardı. Kurtuluş Savaşı sonrasında art arda çocuk yetimhaneleri kurdular, çocukları ırgatlıktan kurtarıp okullara aldılar. Eski insanlar için çocukları korumak vatanı korumaktı çünkü... Şimdiki insanlar ise birer canavara dönüştü. Neden mi böyle oldu? Çünkü özümüze sırt çevirdik. Barbarlık çağlarına özendik!

Bugün çocukları koruyamıyorsak baş sorumlusu siyasilerdir. Benim 'promosyon toplum' olarak adlandırdığım bir süreci yaşıyoruz ve sonucunda 'dilenci-avcı-toplayıcı' topluma dönüştürüldük. Yani zaman ileri giderken insanlar da geri gitti! İlk kurbanlarımız da en masum olanlarımız çocuklar ve hayvanlar oldu.

Yeniden uygar, vicdanlı ve sevgiyi yüreğinde taşıyan bir toplum olmamız için 'kuruluş ayarları'na, yani Cumhuriyet kurucu felsefesine dönmemiz şart. Yoksa daha çok acılar göreceğiz ve geleceğin çocukları bizleri lanetle anacak!

İDAM ÇÖZÜM DEĞİL!

Çocuk istismarı vakaları ve çocuk ölümleri her geçen gün artıyor! İstismarın önlenmesi için ise toplumun farklı kesimlerinden ‘idam’ sesleri yükseliyor. Peki, idam bu sorunu çözer mi?

İdam öylesine tehlikeli bir güç ki, bugün ‘suçlu’ diye öldürülen pek çok insanın sonradan aslında ‘suçsuz’ olduğunun anlaşıldığı olaylar hukuk dosyalarında bir hayli yer kaplıyor. Merhum Başbakan Adnan Menderes’in idamı bugün bile yürek yakıyor. İşin garip yanı şu ki, Adnan Menderes’in idamına karşı çıkanlar bile bugün idam istiyor. Oysaki Türk toplumu idamın pek çok acı tecrübesini yaşadı. Dolayısıyla idamı bir kez daha akla getirmemek gerekirdi, ancak bugün durum böyle değil! Peki, çözüm nedir?

Mademki herkes “En ağır ceza uygulansın!” diyor, tamam itirazımız yok. Artık bu utançla yaşayamayız. Çocuklarımıza zarar verenler de yaşayamamalı… Ancak çözüm öldürmek değil! Çünkü öldürmek, suçluyu bir anlamda suçundan kurtarıyor. Oysaki kurtulamamalı! Yaşadığı sürece en büyük acıyı çekmeli! Yazar dostumuz Orhan Bahtiyar'ın önerisi en doğru çözümü sunuyor: “İdam cezasına karşıyım. Neden mi? Çünkü daha ağırı var; vicdan cezası... Ölmek suçlu için en kolayıdır. Devlet için de öldürmek öyle... Ama suçluyu tek başına bir hücrede vicdanıyla yalnız bırakmak cezaların en ağırıdır. En canisi için bile...‬”