Vahşi ve özgür

Her seferinde tak çıkar uğraşmıyorsun. Hava da soğuktu.
Tek başıma sokaklardaydım.
Ellerim ‘üşüyoruz’ diye bağırıyordu. Cepler yetmiyordu. Ben de karşımda görünce aldım.
Bir şeyi karşımda görünce, karşılaşmamız tesadüf değil gibi geliyor bana.
Sağ tekinde ‘wild’, öbüründe de ‘free’ yazıyor.
Vahşi ve özgür. Daha da hoşuma gitti bu.


Vahşi ve özgür hayatıma tutunmak için aldım hemen.
Bir çocuğun en sevdiği oyuncağı alması gibi sevindim. Kış gelmişti.
Benim iklimim başlamıştı. Esecektim, mağarama çekilecektim ve ellerimle avlanacaktım. Yani vahşi ve özgür.
Sonra bu kelimelere neden hemen koşarak sarıldığımı düşündüm.
Vahşi ve özgür değil miydim yoksa?
Özgür kız olarak doğdum topluma.
Nil olarak annemle babama doğduğumda da vahşiymişim hafif evet.
O anlamda bana rahatlıkla vahşi ve özgür denilebilir.
Ayrıca bu iki kavram bana güç veriyor.
Bir çocuk doğurmasına rağmen evcilleşmemiş anne, bir sürü rolü ve repliği olan biri olarak kalıpların dışına taşabilen bir hayalperest!
Hepimiz hızlı hızlı büyüyüp, çocukça şeyleri çöpe atıyoruz yol üstünde.
Mesela ağaca çıkmayı, dans etmeyi, resim çizmeyi, hikaye uydurmayı, kostüm giymeyi, şakalara uzun uzun gülmeyi, şakalar yapmayı, üzülünce herkesin ortasında ağlamayı, teselli bulmak için sarılmayı, karanlıktan korkmayı, ayıcığa sarılıp uyumayı bırakıyoruz.
Asıyoruz onları yetişken portmantosuna, sıkıcı biri olarak salonlara giriyoruz.
İşte o aralarda bir yerde düşüyor, vahşi ve özgür eldiveni.
Ben oğluma bakınca, en çok bunlara hasret olduğumu fark ediyorum.
Duyguları durgun bir suya taş atmışsınız gibi, berrak ve ortada yaşıyor.
Bir anda bir korku taşı ya da hüzün taşı düşerse suyuna, hemen görüyorsunuz dalga dalga yayılışını.
Saklamak için çabalamıyor.
Yüzü buruşuyor, gözyaşları yağıyor, sesi titriyor. Ne güzel!
Neden tutmaya çabalasın ki? Ne olur ki? Duygulara geçişin serbest olduğu bir evde büyüyor.
Bir keresinde bir psikolog sormuştu bana: “Çocukken evde protesto edebilir miydiniz? Evde isyana alan var mıydı?”
“Hatırlamıyorum” demiştim. Bana mühim gelmişti.
Not etmiştim: Çocuğun olduğunda evde protesto alanı bırak.
Meydanlar lazım çocuğa.
Sallanması için de salınması için de sallaması için de...
Ah işte o meydanları açabilmek!
O meydanlara çıkabilmek! Fink atabilmek o meydanlarda!
Hızlıca büyüyüp, ‘içindeki çocuğa sarıl/ sana insanı anlatır’ diye şarkı söylüyoruz.
Bu yüzden alıyorum vahşi ve özgür yazılı eldivenleri.