Teslim oldum

Ayaklarımız bata çıka yürüyorduk ve nereye baksam beyazdı. Nereye baksam soğuktan mutluydu.

Kar, güneş ve soğuk konuşuyordu. Kendi aralarında böyle bir cenneti yaşatmak için pazarlıktaydılar.

Dünya kesinlikle sadece insanlar için yapılmamıştı.

Çamlarda serçeler cıvıl cıvıl bunun şarkısını söylüyorlardı:

Şu insanların haline bak/ zannederler ki her şey kendileri için/ halbuki biz kuşlar çok iyi biliriz ki/ onlar dünyanın sadece küçük ve gürültücü bir parçası/ ciki cik cik ciki cik/ İnsan aslında küçücük!

Bir balkona teslim oldum. Beni avucuna alıp, öyle bir vadi gösterdi ki bana.

Güneşin her saat yüzlere boyadığı sarı gölgeleri görmeliydiniz.

Oturup oracıkta kalmak ve her şeyi en başından düşünmek istedim.

Ben doğmadan çok önce olanları ve ben gittikten çok sonra olacakları.

Dağlar gibi uzanmak istedim zamana.

Sıkışıp kalmamak.

Balkonlar gibi vadilere bakmak istedim tepelerden...

Derin pofur pofur karlara teslim oldum. Dört yanımı sarmıştı.

Sanki bir romanda, uzun zamandır sesi çıkmayan yan komşuma ekmek götürüyordum.

Sanki geçmez kışları biliyordum.

Kar benim yoldaşımdı sanki.

Dizlerime kadar batarken, içinde yüzdüğüm bir deniz, her şeyi temize çeken bir sayfa, beni sarmalamış bir ada.

Kar ve ben, ben ve kar. Her şeyden uzakta bir yere, gidip gidip dönüyorduk.

Ellerimi kalbine daldırdım. Susup, sesini dinledim.

Siz hiç karın sesini duyacak kadar sustunuz mu?

Arkadaşlığa, dostluğa, yoldaşlığa, şahitliğe teslim oldum.

Büyüklü küçüklü bir kalabalığım vardı. Kalbimi sıcacık tutuyorlardı. Biri babasını yeni kaybetmişti.

Ben de amcamı.

Cebimde amcamın söylediği şarkılar çalıyordu.

Herkes birbirini sarmalıyordu farkında olmadan.

İlaç oluyordu, şerbet oluyordu, hayal ve hayat veriyordu.

Sanki bu 15 kişi, kendimizi birbirimize dikiyorduk fark etmeden.

Sanki bazen bir kişiydik. Sanki bir şeyin kopmuş 15 parçası.

Her biri farklı ama her biri bir yerinden birbirine geçen.

Beatles’dan ‘all you need is love’ ( sana tek gereken sevgi) çalarken, o duyguya teslim oldum ben.

Bir haftaya teslim oldum ben. 2025, ocak ayının başıydı.

Şömine yanıyordu.

Bir evde hepimiz bir sofranın etrafındaydık.

Biri hep tereyağı arıyordu, biri hep balı.

Ben çay koyuyordum fincana. Bir kutlama yaşanıyordu.

Şükran treni geçiyordu içimizden.