Süper kahraman kadınlar ve kostümleri neredeler?

Kız çocukları, “Otur oturduğun yerde ve kız gibi davran” laflarıyla kodlanmadan önce, tıpkı erkekler gibi istedikleri her şey olabileceklerini düşünürler.
Bir süper kahraman mesela.
Fakat onlara kadın süper kahraman kostümü bulamazsınız. Çünkü satılmıyordur. Satılanlar Ironman, Batman, Hulk ve Kaptan Amerika’dır.
Şayet kazara bunların içinde, süper kahramanlık yapan kadın varsa da, oyuncakçıdaki paketlerde resimleri yoktur. Kostümlerini koymaya değmez.
Kim alacak canım Black Widow kostümünü?
Şimdiki bu durum, ben çocukken tam olarak böyle değildi.
She-ra vardı ben çocukken. Kardeşim He-man’se ben de She-ra’ydım.
Ben, kardeşim He-man olduğunda onun yapabildiklerini yapamazdım.
Kollarımda, bacaklarımda onunki kadar kaslar da yoktu.
Fakat ben She-ra’yken, o da benim yapabildiklerimi yapamazdı. Bana ihtiyaç duyardı.
Onun beni kurtardığı kadar, ben de onu kurtarırdım.
Bugünkü kız çocuklarının She-ra’sı yok.
Disney gibi büyük şirketlerin elindeki süper kahramanların kadın versiyonları yok. Varsa da, satılan ürünleri yok.
Oyuncakçılar erkek kahramanların kostümleri, bardakları, silahları, kılıçları ve araçlarıyla dolu.
Kazara, “Star Wars”taki Prenses Leia olmak isteyen bir kız çocuğuysan, üzgünüm. Sana ancak Jedi kostümü ve ışın kılıcı verebiliyoruz.
E, el mahkum alacaksın o ışın kılıcını, alacaksın masa örtüsünü, ortadan üçgen gibi katlayacaksın ve işte sana pelerin. Artık biraz da yaratıcılığını kullan canım!

Bu ‘otur oturduğun yerde, kocan gelene kadar oyalan’cılık bana ters geldiğinden, anneme She-ra olduğum günlerde, asla evlenmeyeceğimi şimdiden bilmesini beyan etmiştim.
Bir erkeğin kanatları altına girmek bana gölgelerin en büyüğü gibi gelirdi, hâlâ da öyle geliyor.
“Evlenmek Gerek” şarkısını yazdığımda 20 yaşındaydım.
“Anne benim koşmam gerek / İstemiyorum pilav yapmak / Sana bir de torun gerek / İstemiyorum çocuk bakmak / Anne ben aşka inanmam / Önce âşık olmam gerek / Gözyaşlarıyla sulanmam / Evlilik benim solmam demek” diye bas bas bağırdığım bir nakaratı vardı.
Emindim kendimden. Emindim her şeyden.
Bugün evli olmam ve bir de oğlumun olması, içimdeki o isyancı ruhu bastırmadı.
Her zaman, “evinin kadını-çocuğunun annesi” rolüne sıkışmaya karşıydım. Bugün de karşıyım.
Ben çok daha fazlasıyım. Öyle hissediyorum.
Yoluma devam ettim. Yanıma bir yoldaş, kollarıma bir oğul alarak yürüyorum.
Kanatlarımı sonuna kadar açabiliyorum. Salonların camdan biblo dolaplarına çarpmasın diye onları sonsuza dek kapatmadım. Bunda She-ra’nın payı var.
“Bir insanın anavatanı çocukluğudur” demiş Epictetus.
Belki şimdi, Aziz Arif bey çocukluğunu yanımda geçiriyor diye, bu cümleyi daha dikkatli dinliyorum.
Kızlara da süper kahramanlar vermeliyiz. Ben nasıl başım sıkıştığında, anavatana dönüp She-ra’ya sarılıyorsam, onların da özdeşleşebilecekleri süper kahramanları olmalı.
Bilmeliler, giden bir vagondan öbürüne atlayabileceklerini, bilmeliler karanlıkta ellerinden ateş çıkabileceğini, bilmeliler kahramanların düştükten sonra tekrar tekrar ayağa kalktıklarını. Kızlara da pelerin dağıtmalıyız. 
Bunları düşünürken, Açıkhava konseri zamanım geldi. 26 Eylül. Bu hikayeyi anlatacağım konserimde.
Bazen anneler, yanlarında kendi anneleri ve çocuklarıyla kulise geliyor. “Hepimiz farklı nedenlerle sizde buluşuyoruz” diyor. Gözlerim doluyor.
Demek kız çocukları ve kadınlar üzerinde böyle bir etkim var, ne mutlu bana diyorum.
Belki gidip tektaşlarını kendileri aldılar. Belki hem çocuk hem kariyer yaptılar. Belki, buraya çıplak geldiklerini ve bundan utanmayacaklarına karar verdiler.
Bilmiyorum nasıl yanıma geldiler, bilmiyorum nasıl bütün kızlar toplandık ama oldu işte. Tek yumruk gibi olduk biz. 
26’sında Harbiye Açıkhava’da buluşalım. İçimizdeki süper kahramanla buluşalım. Biraz da eğlenelim canım.
Kek yaptıklarımız nasıl bize gün geldi kelek attılar, onu da konuşuruz. Bekliyorum.