Pod müzik

Peki, neyin nesidir bu pod müzik? Kısaca, şarkıcı değil, şarkı seçme üzerine kurulu, karışık ipod düzenidir. Müzik artık böyle dinlenicektir.

14 yaşında, tatlı mı tatlı bir kızın ipoduna baktım geçen hafta. Beyaz kulaklıklarıyla geziyorlar, hatta uyuyorlardı. Çok merak ettim ve incelemeye aldım. Sıralamadan örnekler sunuyorum: mesela f harfinde, fionaappleferhatgocerfrofro peş peşe... handeantonyandthejohnsonsyener, cocoserdarrosieortac, sezendaftaksupunk, jeffnilbuckleykaraibrahimgil, nellyteomanfurtado, kenanmorrisseydogulu. vesaire vesaire...

Çoğunun albümü değil, seçilmiş şarkıları var. Ben de açıkçası, Pearl Jam’in Ten albümünden beri, baştan sona bir albümü beğendiğimi hatırlamıyorum.

Ne kadar geri kalmadığımı anladım. Biliyordum çünkü, yaşasın biliyordum! Artık, ’bunu dinleyen bunu dinlemiyor’ devri kapandı. İnternet, bu ırk ayrımcılığına bir son verdi.

Ipodlar o kadar kişiselleşti ve kişiliksizleşti ki, artık herkes gerçekten kendine yakın sesleri yanında taşıyor. Utanmıyor, en elektroniğini de dinliyor, en alaturkasını da. Eğer o yaz, ona göbek attıran bir şarkı varsa ve ona iyi geliyorsa, onu Miles Davis’in altına koymakta bir sakınca görmüyor.

İşte pod çağı bu. Pod müzik bu.

Eskiden, ben 14’ken, biz kasılırdık. Beğensek de alamazdık, kendimize bile itiraf edemez, için için yaylanır, dışarıdan kıpırdamazdık. O bir diktatörlüktü. Bir gruba ait olmak için, tanımlı olman gerekirdi. Depeche Mode dinlerken, Ebru Gündeş’e geçemezdin. ’Samimiyetsiz’ derlerdi. ’İkisini de seviyor olamaz’. Ama işte, seviyoruz.

O kadar da kalıba dökülmüş değiliz. Bir daha da olamayız.

Bence ikibinlerde birine verilecek en güzel hediyelerden biri, mermisi doldurulmuş bir ipod. Çünkü insanı müzik kadar ateşleyen bir şey yok. Haftaya bir arkadaşım bana bir tane yollıycak. Her şey güzel olucak.

Bu arada, Orhan Gencebay’ın dediği gibi bir ara ’içim ürperiyor ya ipodda yoksam’ olmuştum. Varmışım. Nitin Sawney’nin hemen üstünde ve soyadımın bütün endamıyla.