Kötüyüm biliyorsun, kötüyüm ben

Sanki çocukluÄŸumun bir bölümü montajda atıldı. Dünyada ay yürüyüşü yapan o adam, gitti. Bir renk, boya kutusundan atıldı. İçimde bir oda, apar topar boÅŸaltıldı.Â

Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum ama küçüktüm işte. Bütün küçük şeyler gibi, kocaman koskocaman şeylere bakıyordum o sıra. İki kişi vardı kafamda pırlantadan çerçevelere oturtulmuş. Gerçeklerden büyüklerdi. Muhteşemlerdi. Dünya böyle bir yerse gerçekten kıyak bir yolculuk olacaktı bu. Geceleri lambamı söndürmeden, karşımda Madonna posteri, elimde Michael Jackson’un ‘Bad’ kasedi uyurdum. Hastasıydım ben bu ikisinin. Kral ve kraliçe.

Kardeşimle, iyi ki var yoksa grup kurulamazdı, teybe Michael’ı koyar, kapıyı kapar, masa lambasını yatağın üstüne doğru spot yapar, iki tenis raketini gitar gibi tutar, sesi açar, zıplar da zıplardık. Yıllar sonra, Michael’ın öldüğü gece ben, gerçek bir sahneye çıkarken, onun tişörtünü giymiş, gözlerim dolu bunu hatırlıyorum. Az sonra, dünyada binlerce şarkıcının yaptığı gibi, pullu ceketimi omuzlarımdan hafifçe düşürüp, kafamı geriye atacağım. Bu numaraları biz Michael’dan kaptık. Müziği, görselleştirdi. Şarkılarına kısa filmler çekti. Ardından da biz. Çok azımız onun kadar güzel şarkılar yazdık, çok azımız onun kadar güzel dansettik, hiçbirimiz onun kadar büyümedi. Dünyanın en ücra köşesinde bile, adı bilinir. Şarkıcı ve Amerika desen hemen onu derler. Öyle büyük. 750 milyon satmak ne demek? Bence, bu gezegene yaydığı frekansla hükmetmek demek. Nokta.

Zamanla çocukluk kahramanlarını hatırlamamamız, içimizdeki tahtlara oturmuş daha başka insanlar falan, hiçbir şeyi silmezmiş meğer. Michael öldü dediler, benim elimin içindeki küçük elim şaşkınlıkla açıldı, içinden ‘Bad’ kasedi düştü.

Ben sesini duydum. Destanımda adı geçen parlak yıldız, nam-ı diğer Michael Jackson artık dünyamızdan görülemeyecek. Anons buydu benim için. Ben bunu duydum.

Onu seviyorum, gözümü kapatınca rüzgarını görüyorum, dinliyorum. Kraliçe de bizi böyle zamansız terk etmesin diliyorum.Â

Poster dursun bari.