Kaç tane keÅŸken var

Telli bir çalgı olsun bu. Hayatta ne kadar az ÅŸeyin, bizi çalıp ses çıkarabildiÄŸini düşünün... Başımıza gelen kaç ÅŸey, kalbimize gelen kaç insan? Çok az. Hele hele, bütün tellerden ses getirecek derecede bizi cümbüşe uÄŸratan, daha da az. Ah, ne büyük tesadüfler onlar! Kendi seslerimizi, neye benzediÄŸimizi, nasıl duyulduÄŸumuzu onlar olmasa bilemezdik. Duyup da, dans edemezdik. Beraber çalıp da, iyice sarhoÅŸ olmazdık.  Â

İşte bütün bunların arasında ve ne yazık ki, bunlardan daha kalabalık ‘keşke’ler yaşar. Keşkeleri sadece düne ait sanmayın. Her zamanın keşkesi var. Mesela: Keşke onu yapmasaydım. Keşke şu an orada olsam. Keşke bunu bilebilsek... Bunların arasında, en fazla ağırlık yapan, tabii ki, ‘Keşke onu yapmasaydım’. Geçmiş keşkesi. Keşke onu yapsaydım. Keşke şöyle yahut böyle yapsaydım. Daha da ağırına hazırsanız, yazıyorum: Keşke onu yapmasaydı. Keşke böyle yapsaydı.

Hepimizde var keşkeler. Fakat, bir kaç kusurları var. Bir, o bahsettiğim telli enstrüman var ya, onun akordunu bozarlar. Aralara uyumsuz sesler katarlar. Sonra, biri bizi çaldığında hemen anlar, ‘hmmm’ der ‘bunun çok keşkesi var’. Ya da ‘az var, kulağa batmıyor’. İkinci kusurları bir işe yaramamaları. Tam anlamıyla hiçbir işe yaramazlar. Tek başlarına bir yere gitmeyen dereler gibi, bizden ayrılır, dibimizden çalarlar.

Bunlara karşı genellikle alınan sakinleştirici kader olur. Gençliginde güzeller güzeli olan Kaderkadın, karnımıza bağdaş kurup, tekeeer tekeer anlatır. Biz de onu gözlerimiz nemli dinler, başımızı yukarı aşağı sallarız. Ona bir kez daha hak verir, yine bekleriz. İçimize su serper. Hatta üşenmez, gitmeden kahve falı bile bakar. Bizi hep, içtiğimiz hayatın, tortusuna baktırır. Orada olanı ve biteni hep bilir. Onsuz napardık.

Yine de, Kaderkadına kendini çok kaptırıp, keşkeler biriktirmek insanı yaşlı yapar. Ömrünü gitgide, kısa görmeye başlarsın. Gözün bozulur yani. Keşke su, keşke bu, ama keşke.

sanki bu kelime zaman yer.

aman şimdi Kaderkadın,

buna da biÅŸey der!

o gelmeden ben kaçayım, size:

‘keşke’siz pazartesiler.